Beste mensen,

Zondag. We hadden afgesproken met Lenah om deze dag naar haar boerderij te gaan om haar te helpen, maar zaterdag in de namiddag appte ze ons dat ze zondag naar een ‘village wedding’ zou gaan in Sintemba en ze vroeg ons of we mee wilden. Dat leek ons wel interessant dus spraken we af dat we 10.30 klaar zouden staan om met haar mee te gaan, ze wilde graag dat ik de sarong aan zou doen, die ze al gezien had. Om even voor 04.30u kwam er echter een appje van Lenah binnen, met de mededeling dat ze er om 10.00u zou zijn, ook prima. Ze was stipt op tijd en vertelde ons het een en ander over de gebruiken en dat er ook iets van een maaltijd zou zijn en dat we die gerust konden eten omdat alles vers gemaakt was. Omdat we met mensen uit de buurt samen zouden gaan moesten we nog even (!) wachten. Om 11.15u kwam de pick up voorrijden, (bestuurd door een neef van Lenah, een professor die werkt aan de universiteit in een plaats niet ver van Monze, die zelf in Sintemba gewoond had en niet bang was flink door te rijden) in de auto konden Lenah, Peter en ik plaatsnemen, in de laadbak zaten al 4 mensen, nummer 5 moest nog opgehaald worden via een onverharde weg. Om iets voor 12.00u reden we ten slotte weg. Het eerste stuk ging over asfalt, maar al snel werd het een nogal hobbelige onverharde weg, ongeveer 20 km lang, waarvan de laatste 3 km eigenlijk niet berijdbaar was, we zaten te schudden in de auto en moesten er niet aan denken om in de laadbak te zitten. Om even over enen waren we op de plek van bestemming, er stonden wat gebouwtjes, oa een school en een kerkje, maar daar werd de ceremonie niet gehouden, dat gebeurde in een ruimte, gecreëerd van rijen boomstammen met een dak erboven. We werden bij aankomst begroet door wat familie en de bruid en bruidegom, zij had een rode jurk met een goudachtig motief erin, hij droeg een overhemd van dezelfde stof, met een zwarte broek eronder. Bij aankomst werd er al flink gezongen en getrommeld, er hadden zich al heel wat mensen verzameld. Om ongeveer 13.45u begon de ceremonie, het was een RK dienst met diverse rituelen rond de doop en het huwelijk. Het bleek dat er nog een bruidspaar was, waarvan de vrouw eerst nog gedoopt moest worden. Na de inzegening van het huwelijk liep iedereen naar de bruidsparen toe om ze te feliciteren, daarna ging de dienst gewoon weer verder. Al met al was het een heel lange zit, zo’ n 2 uur, maar het was zeer de moeite waard om het mee te maken, en wat werd er veel gezongen en getrommeld. Na de dienst bleven de bruidsparen in de ruimte waar de dienst was, iedereen kwam weer naar hen toe om ze nogmaals geluk te wensen en ze te verwennen met cadeaus. Na dit ritueel gingen we naar het kerkje waar de meesten zich verzamelden om te eten, er waren wat banken en wat delen van het schoolmeubilair neergezet, een heleboel mensen zaten gewoon op de grond. Iedereen kreeg een soort Mc Donalds bakje met aan de ene kant kip in saus en aan de andere kant chima gemaakt van maïsmeel of rijst. Wij kozen voor rijst en kregen er zelfs een lepel bij! (de bruidstaart, de champagne en/of een glaasje wijn hebben we er zelf bij gefantaseerd) Er werd rond gegaan met grote emmers water en bakjes, zodat iedereen zijn handen kon wassen voor en ook na het eten. Tegen de tijd dat we de maaltijd op hadden was het tijd om terug te gaan, want de verlichting van de pick up was niet in orde. Het duurde echter nog wel even voordat we weggingen, want het was ook de bedoeling dat ieder nog een bakje met kip of met geitenvlees mee naar huis nam. Ook moesten we nog even wat spullen naar het huis van de moeder van de bruid brengen. We reden weg op het moment dat de zon al bijna onder ging, we zagen hem onderweg als een grote rode bal verdwijnen. (hij komt ‘s morgens ook als een grote rode bal op) Tegen de tijd dat we op de asfaltweg kwamen had je echt de verlichting van de auto wel nodig, maar die deed het maar heel beperkt, gelukkig zij we goed thuisgekomen, dat was om 18.30u. Ik was heel blij dat we daar waren, het eten had ik misschien beter toch niet kunnen nemen.... De ‘kookploeg’ was bezig met eten koken voor ons, rijst met groente, we hebben er niet zo veel van gegeten. Wel hadden we weer een heel speciale dag gehad. Maandag zouden we naar Mazabuka gaan om ons visum te verlengen, op de luchthaven konden we er alleen een krijgen voor 30 dagen, maar het leek Lenah beter als ze er eerst voor zorgde dat we nog een ‘aanbevelingsbrief’ zouden krijgen. I.p.v. naar Mazabuka gingen we naar de ‘Choonga inclusive school’ voor kinderen van 7 tot 20 jaar met een beperking 50% en de rest kinderen uit de omgeving. Aangezien de leerlingen uit de eerste groep van ver uit de omtrek komen, zijn zij intern. We kregen een rondleiding door de diverse gebouwen, onze mond viel diverse keren open van verbazing. Je zou verwachten dat hier de ene aanpassing na de andere te zien zou zijn, we kwamen zeer bedrogen uit. De enige aanpassing die we gezien hebben waren de schuine opritten bij de ingangen, voor rolstoelen, verder hebben we geen aanpassing kunnen vinden. In de jongens en meisjes slaapkamer zagen we stapelbedden, de bovenste voor degenen die daar wel in konden komen, de helft van de bedden had geen, of een half matras. Er stonden schoolbanken, iemand in een rolstoel moest daar op kunnen zitten, aan geen enkele zat een rugleuning, sommige werkbladen waren zeer krom. De ruimte voor fysiotherapie was verdwenen omdat er van de overheid een computerlokaal moest komen, er was geen enkele computer aangepast aan een beperking aan de handen. Sommige ruimtes zagen er zo vervallen en vies uit, dat je bijna tranen in de ogen kreeg. Wel waren ze bezig nieuwe slaapzalen te maken met kleinere ruimtes, zodat 7 jarigen niet meer bij de oudsten zouden liggen. Ook werden er nieuwe lokalen bijgebouwd, maar veel geld voor de inrichting zou er niet zijn. Ook hier dus de wel bekende beperkingen,maar nu in de financiën, wat hebben we dat al ontzettend veel meegemaakt. We hebben gevraagd hoeveel een matras kost, dat zou rond de 500 kwacha zijn, na overleg hebben we besloten dat ze van ons 5000 kwacha krijgen, zodat ze minstens 10 matrassen kunnen kopen, niet genoeg voor alle bedden, maar dan kunnen er tenminste weer 10 lekker slapen. Na thuiskomst hebben we nog even gelezen, geluncht en daarna zijn we naar Manungu gelopen. Peter is naar Good Luck gegaan om met hem en zijn moeder naar HHZ te gaan voor een rolstoel, hij had geen succes, degene met wie hij afgesproken had was weggegaan. Ik ben naar Eric gegaan, die weer heel blij was, evenals zijn zusjes, die me al tegemoet kwamen rennen toen ik aan kwam. Daarna heb ik Angela opgehaald voor een wandeling, ook zij zag er erg blij uit. Peter zou eerst ook nog komen wandelen, maar de tijd werd erg krap, Lenah zou nl. ook nog komen om wat af te spreken en een brief te geven die het verlengen van de visums gemakkelijker zou maken. Dinsdag 14/8, Peter ging bijtijds weg om Good Luck en zijn moeder op te halen, hij had weer afgesproken bij HHZ. Ik ben thuis gebleven omdat ik even naar de markt zou gaan om Kina te zien en om even fruit te kopen. Aangekomen op de markt bleek dat Kina er nog niet was, weer vlak bij huis zag ik net Lenah bij ons vandaag komen. Samen zijn we even langs een gebouwtje van de integratie gelopen en Lenah vond het leuk om haar huis even te laten zien, daar zijn we dus heen gegaan. Ze heeft een niet zo groot huis, maar het ziet er, voor Zambiaanse begrippen, goed uit. In de woonkamer staat een bankstel, (sommige delen hebben kussens van schuimrubber zonder bekleding) een open kast met een kleine tv en in diezelfde ruimte een koel/vrieskast, in de keuken staat een elektrisch fornuis ( had ik nog nergens gezien) dan zijn er 2 slaapkamers, een badkamer en een toilet. In Zambia is bijna geen woning te vinden met 2 verdiepingen. Na dit bezoekje gingen we weer naar de markt, Kina was er nu wel, ik kocht er wat fruit bij de buurstalletjes en we liepen naar huis. Peter was inmiddels aan de beurt bij Jonah, we zagen Good Luck in een mooie buggy zitten. Na het afhandelen met Jonah kwam Peter met GL en moeder even naar onze kamer. Wat zat het mannetje blij in zijn mooie wagentje, hij zat werkelijk te stralen en moeder trouwens ook, ze was o zo gelukkig en dankbaar. Wij zijn daarna met Lenah en Kina, die even meeliep om de weg te wijzen, naar een bureautje voor immigratie geweest. De man die ons hielp wist er niet zoveel van, moest iets opzoeken in een boekje, deed een beetje moeilijk en kwam tot de slotsom dat we naar Lusaka of Livingstone moesten gaan en meer dat 4000 kwacha pp. zouden moeten betalen, dat werd even later teruggedraaid naar meer dan 2000 pp., nog een aanzienlijk bedrag. Lenah heeft later nog even met iemand gebeld om verder te informeren. We moesten kopieën van paspoort en visum meenemen, pasfoto’s e.d. en we gingen naar weer een ander gebouw. Daar moesten we in de wachtkamer plaatsnemen. De secretaresse mocht eerst bij ‘de baas’ naar binnen, na enige tijd mochten wij naar binnen, in een grote kamer, met zeer grote fauteuils waarin wij plaats mochten nemen. Achter een groot bureau (er was een tweede groot bureau waar niemand achter zat, maar waarop een nogal grote tv. aanstond met life sport!) zat een commissaris aan wie Lenah uitlegde wat wij kwamen doen en waarom we in Zambia waren. Hij wilde onze papieren wel zien, hij kreeg onze paspoorten, van ieder een kopie van het paspoort en een kopie van de visumstempel die er in stond. Wat had die man een probleem met het zoeken van welke kopie bij welk paspoort hoorde, hij begreep er niet veel van en liet uiteindelijk nieuwe kopieën maken door zijn secretaresse. Gelukkig tekende hij de papieren en konden we vertrekken. Na nog in een ander kamertje bij een mevrouw te zijn geweest die Lenah wel kende, en die veel bewondering toonde voor hetgeen we deden (zij wist trouwens ook nog wel iemand die hulp kon gebruiken....) zijn we terug gegaan naar huis. Lenah zou nog achter een verandering in de aanbevelingsbrief brief gaan, even later kwam ze die brengen. Morgenvroeg kunnen we dan echt naar Mazabuka, hopelijk gaat het lukken. Na al dit gedoe zijn we nog maar weer eens kleding gaan kopen voor mensen in het dorpje (voor mensen met een beperking) dat we vorige week bezochten en voor kinderen die we morgenmiddag zullen bezoeken. Met tassen vol kwamen we thuis en we zijn nog een tweede keer gegaan om weer een voorraad te halen, we hebben nu echt genoeg van het zoeken in grote stapels tweedehands kleding. Tussendoor hebben we vandaag ook besloten te blijven zitten waar we nu verblijven. De organisatie die als ‘tussenpersoon’ werkt, vindt dat we in een te dure accommodatie zitten en dat we naar iets anders moeten. We hebben besloten dat we gaan bijbetalen en blijven zitten waar we nu zijn. Daar zijn wij blij mee, onze koks en ook Lenah vindt dat heel fijn. Dit was een dag zonder veel hulp voor de mensen, op Good Luck na, maar met veel geregel rond visums en verblijfplaats. Zo willen we niet veel dagen vullen.

Zonnige groeten van Peter en Ineke.