Petine2018.reismee.nl

Er zijn ook minder leuke ervaringen

Lieve familie, vrienden en kennissen,

Woensdag stonden we vroeg op om bijtijds naar Mazabuka te gaan voor een visumverlenging. Om 7.00u liepen we de deur uit, nog geen kwartier later zaten we in een wat grotere, redelijk luxe bus, maar die vertrok nog niet, nog lang niet, hij moest eerst vol. Na 3 kwartier ging hij rijden, helaas niet de goede kant op, hij keerde nl. om en ging naar een wat centraler punt van het dorp, vlak bij ons huis, daar werd geprobeerd nog wat meer reizigers op te pikken, vervolgens terug naar het punt waar we opstapten, daar bleef hij nog een poosje staan. Om 8.15u vertrok hij, maar stopte na 1 km, er stapten mensen uit, gelukkig ook in, anders hadden we weer moeten wachten, we startten weer, om 1 km later weer te stoppen, motor af, radio uit, tijd voor een gebed..... Daarna gingen we weer op weg, om nu flink door te rijden, gelukkig. Een uur later waren we in Mazabuka en gingen op zoek naar het Immigratie Bureau, met wat vragen kwamen we er. Er stond een flinke rij mensen, dat beloofde niet veel goeds, maar het viel mee, wij hadden niets met die rij te maken. We kwamen in een kamertje, mochten gaan zitten, de 2 vrouwen die aan het werk waren vroegen ons niets. Later kwamen er 2 mannen die in een kamer er naast gingen zitten, toen 1 van de 2 vertrok, mochten wij binnen komen. Ook daar werd ons een stoel aangeboden, de man voerde eerst nog een telefoongesprek en vroeg daarna naar onze papieren. Hij stelde wat vragen, las de brieven en ging even kijken wat we zouden moeten betalen, dat bleek 2.250! kwacha pp. te zijn, er staat nl. bij de stempel in ons paspoort dat we hier Business Volunteers zijn. Dat heeft de man op de luchthaven bij de stempel gezet, hij wilde de brief die we mee hadden, waarin stond dat we kwamen voor Cultural Immersion Experience, niet lezen. We waren zeer verbaasd, hebben verteld wat we in Zambia doen, de man heeft nog gebeld met degene die gister een brief voor ons geschreven had, maar hij veranderde er niets aan en wij zijn onverrichter zaken vertrokken. Terug naar het eindpunt van de bus, daar bleek een busje te staan dat al aardig vol was en dus zo zou vertrekken, we zijn ingestapt en even later reden we terug naar Monze. Tijdens deze rit was er geen stop voor een gebed, maar we konden via de radio wel luisteren naar een doordringende preek en kerkelijke liederen, waarbij diverse medepassagiers meezongen. Ook hier geldt bij het vervoer weer: hoe voller de bus hoe beter, het liefst propvol. Lenah, met wie we gedurende de ochtend al diverse keren app contact gehad hadden, was ook zeer verbolgen, ze kwam vrijwel direct na onze thuiskomst naar ons toe, heeft wat dingen met ons doorgesproken, nog diverse mensen gebeld en is wat later weg gegaan om nog met personen te praten. De afspraak die we voor deze middag hadden werd afgezegd, dat kwam ook beter uit voor de mensen waar we heen zouden gaan. Wij zijn toen naar Manungu gelopen, hebben eerst Good Luck opgehaald, hij zat te spelen, werd opgepakt, begon te huilen, maar werd erg vrolijk toen hij zag dat zijn buggy tevoorschijn gehaald werd, zo vrolijk bleef hij de hele tijd. Vervolgens liepen we naar Angela, zij zat met kinderen op de grond te spelen, zag ons begon te lachen en te trappelen van plezier toen ik haar optilde om in haar wagen te zetten, ook zij bleef steeds maar lachen. We zijn een stuk gaan wandelen, gingen even bij Mathilda en Donald langs, zij hadden de buggy van GL nog niet gezien, en zijn, nadat Donald de band van Angela’s wagen opgepompt had, weer terug gelopen, hebben de kinderen thuis afgeleverd en zijn naar huis gegaan. Onderweg werden we nog aangesproken door de juf van het schooltje, zij had een brief voor ons geschreven die ze ons gaf. Later die dag lazen wij hem, ze vroeg om hulp, had geldgebrek en ze wilde een huisje bouwen en een weeshuis, ze zou heel blij zijn met het bedrag van........$6000! Wie zou daar niet blij mee zijn in Zambia. Thuis kwamen na enige tijd Lenah en een Schotse man, Colin, die we al eerder ontmoet hadden en die enige ervaring heeft omtrent visums. Deze man zou met een connectie van hem kunnen overleggen over het te betalen bedrag, hij maakte een afspraak voor donderdagmiddag. Onze ergernis over deze dag werd gelukkig verdrongen door de gelukkige, glimmende snoetjes die we in de middag zagen. Donderdag 16/8, na het ontbijt gingen we met de taxi naar Manungu, zodat we het stoeltje voor Macklenei mee konden nemen. Samen met Mathilda gingen we dat brengen, maar helaas, moeder en kind waren niet thuis. Vanwege het gewicht hebben we het in hun huisje gezet, toen ik later in de ochtend nog even bij hen aan liep, vond ik een heel tevreden, blije moeder, dochterlief zat in het stoeltje, zij kon helaas niet tonen of ze blij was of niet, zij had het waarschijnlijk niet eens in de gaten. Dat neemt niet weg dat ze nu een stevig, houten stoeltje heeft, waar ze nog jaren plezier van kan hebben. Peter en ik liepen na het wegzetten van het stoeltje naar Eric, toen we daar net binnen waren, appte Lenah, zij had iets van onze papieren nodig voor de afspraak van vanmiddag, Peter is toen teruggelopen. Ik heb Eric, die net met moeder aan een bordje pap begonnen was, verder geholpen, daarna heb ik nog een hele tijd bij hem gezeten, versjes gedaan en een beetje met hem gestoeid, hij heeft er weer van genoten. Bij Kifti thuis trof ik een jongetje dat helemaal niet lekker was, hij lag nog in bed, of wat daar voor door gaat, moeder haalde hem er uit. Hij zag er nog zieliger uit dan anders, voelde heel warm aan en was echt niet in zijn hum, lekker even wandelen zat er niet in. Ik ben teruggelopen naar Mathilde en Donald, daar heb ik nog even zitten praten en de brief van de juf laten lezen. Donald was erg verbaasd en kon het niet begrijpenn. Hoe kon ze dat nu doen, met zo’n bedrag zou je ontzettend veel kunnen doen, hij noemde een heleboel op, waarvan ik geen idee heb hoeveel dat hier kost, maar ik begreep heel goed dat je er een aardig optrekje van kunt bouwen. We leggen de aanvraag van de juf naast ons neer. Onderweg naar huis, vroeg een vrouw iets aan me, ze is een eind met me mee gelopen, ze wilde weten waar ik verbleef en wat ik in Zambia doe. Toen ik vertelde dat we kinderen met een beperking helpen vroeg ze of we ook weduwen ondersteunden, na mijn ontkennende antwoord vroeg ze daar verder niet meer om, wel hebben we nog even lopen praten tot ze op de plek van bestemming was. Vlak bij ons huis heb ik nog wat foto’s gemaakt voordat ik naar binnen ging. Peter die in de loop van de ochtend met Lenah nog zakken vol kleding weg ging brengen naar Lukamantano, was nog niet terug. Na later samen geluncht te hebben maakten we ons op voor de afspraak van die middag. Om 14.30u waren we alle 4 bij het bureautje voor immigratie, we konden meteen naar binnen. Colin legde uit wat er aan de hand was, de man bekeek de papieren en kwam al snel tot de conclusie dat hij er niets aan kon veranderen, bij de stempel van de luchthaven stond de B van business, dus dat wordt betalen, 2250 kwacha pp. Zonde van het geld, we hadden het liever besteed aan de kinderen, maar gelukkig gaat het niet van het ‘Zambia budget’ af. We waren alleen teleurgesteld en ook wel boos, het was beslist niet nodig geweest als de man op de luchthaven de brief bekeken had. Met Lenah gingen we terug naar ons huis, zij had er wellicht wel de meeste moeite mee, we hebben er nog even over gesproken, wij zeiden dat zij er niets aan kon doen, ze had erg haar best voor ons gedaan. Toen Lenah naar huis ging zijn wij nog weg gegaan, eerst hebben we het nodige geld gehaald, daarna zijn we verder doorgelopen naar het busstation waar we op moeten stappen als we volgende week zondag naar Livingstone gaan. We hebben bekeken hoe laat de bus gaat en hebben meteen kaartjes gekocht. Onderweg ontmoetten we nog de man, Warren, die we morgenmiddag ontmoeten voor een bezoek aan zijn organisatie, hij is eerder met ons meegeweest naar het museum in Choma. Hij vroeg ons hoe lang we nog hier zouden blijven, want op 2 september gaat hij trouwen, hij wilde ons uitnodigen, helaas zijn we dan al naar het volgende project. Tegen 5 uur waren we weer thuis, even later kwam Sylvester om voor ons een heerlijke maaltijd te bereiden. Vrijdag 17/8, stonden we weer vroeg op i.v.m. het reisje naar Mazabuka, we vertrokken weer om 7.00u, namen dit keer een andere bus, dat was ons aangeraden omdat die sneller zou zijn, stapten om 7.15 u in en waren en bleven de enigen in de bus die niet vertrok. Tegen 8.00u kwam iemand van een andere bus ons er uit halen om in zijn bus te stappen, die stond op het punt te vertrekken. Zaten we dus toch weer in zo’n busje als woensdag, met de zelfde taferelen, rijden, stoppen, rijden, stoppen, bidden en rijden. Even over 9 waren we in Mazabuka, het bureau was nu niet moeilijk te vinden, dus even later zaten we weer in het wachtkamertje, waar we de volgende 2 1/2 uur zouden blijven zitten.... Meneer 1 keek naar de papieren, legde het e.e.a. uit, er moest iets ingevuld worden, meneer 2 kwam eraan te pas, gaf ons nog meer formulieren om in te vullen, samen gingen ze naar meneer 3, kwamen weer met papieren terug, die we in Monze in moesten laten vullen en onderteken. Die moesten we dan weer terug komen brengen. Toen we daarover zeer verbouwereerd en ook boos waren, (waarom hadden ze dat vorige keer niet gezegd) zochten de mannen samen naar een oplossing. Het formulier konden we daar invullen en de ondertekening door de man in Monze mocht achterwege blijven. Meneer 2 ging weer voor ons aan de slag, nadat een mevrouw voor ons een soort dossier had aangelegd. Hij ging weer een aantal dingen noteren, had carbonpapier! nodig, moest tussendoor diverse telefoontjes beantwoorden en was sowieso niet de snelste. Maar goed uiteindelijk was het visum klaar, maar dat moest nog wel even door de mevrouw gekopieerd worden, waarschijnlijk stond er een lange rij bij het apparaat....., maar we kregen het visum en konden, een stuk armer, gaan. De grote supermarkt en het stadje konden we niet meer bekijken, we moesten snel naar huiswant om 14.00u hadden we weer een afspraak. Gelukkig kwam er, net toen we bij de weg waren, een busje aan dat ons naar huis kon brengen, omdat het al aardig vol zat mochten we voorin plaatsnemen, er werd echter nog diverse keren gestopt om er nog meer mensen in te proppen. Even over enen waren we thuis, lunchten en maakten ons op voor het middagprogramma. Om 14.00u was Lenah er, met de auto gingen we naar Chicheleko, een achteraf gelegen dorpje waar onvolledig gezinnen en/of wezen wonen t.g.v. Aids. Warren, vertelde over het project en liep er met ons rond. Centraal ligt een soort boerderij met wat vee en een groentetuin waarin ook fruitbomen staan. Gezamenlijk onderhouden ze die en de producten worden verkocht. Ze hebben een waterput met een pomp op zonne-energie en ze produceren ook biogas. Om dat centrale deel heen liggen diverse huisjes, waar omheen sommige mensen ook nog zelf dingen verbouwen. Natuurlijk hebben ze het hier zeker niet breed, de meegenomen kinderkleding komt zeer goed van pas. We hebben beloofd dat ze ook wat geld krijgen als we nog wat over hebben. De taxi zette ons vervolgens af bij Donalds huis we zouden even kijken naar hetgeen de timmerman aan het doen was bij het schooltje, die was er nog niet, hij had pech met de fiets en toen hij later kwam kon hij niet aan de slag omdat er spullen bij Donald in huis lagen en er was daar niemand thuis. We zijn dus maar naar huis gegaan, een deel lopend, het laatste stuk met de taxi, Lenah werd nl. gebeld, er zat iemand op haar te wachten. Tegen vijf uur waren we thuis. Dit was een dag van veel zitten, zitten en wachten. Morgen maar weer een beetje actiever zijn.

Met een warme groet, Peter en Ineke.

Reacties

Reacties

Lydia

Wat een verhaal. Kan me voorstellen dat jullie hier ontzettend van balen. Had niet nodig geweest
Jullie moeten ook wel heel veel geduld hebben ?
Liefs en dikke kus

Gerard en tonny

Hoi Ineke en Peter, wat n verhaal, zeg. T gaat er daar toch iets anders aan toe dan hier. Maar je moet het maar accepteren. Je zou haast moedeloos worden van alles wat jullie meemaken, maar dat valt bij jullie, geloof ik wel mee. We hopen dat jullie daar nog veel kunnen doen en dan op naar de volgende missie. Liefs van ons.

vincent

Ik hoop dat jullie een goed boek en/of een E-reader bij jullie hebben: wat een gedoe allemaal. En ook daar weten ze wat ambtenarij is. Ik betreur jullie. Maar aan de schrijfstijl te zien zit de glimlach er nog in. Dus voorwaarts mars. Sterkte!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!