Lieve lezers,

Dinsdag 21/8, een dag met veel tijd voor de kinderen. Na het ontbijt ging Peter even naar het immigratiekantoor, hij moest laten zien dat we een visum hadden gekregen. Het vertonen was echter niet genoeg, er moesten weer allerlei kopieën ingeleverd worden, dus weer even naar een winkeltje om die te laten maken en weer terug naar het kantoor, waar ze ook een brief wilden hebben die we in Mazabuka in moesten leveren, dat lukte dus niet....., (formaliteiten!) dan maar zonder. Weer terug thuis gingen we op weg naar Manungu, onderweg pikten we Lenah op. Eerst liepen we naar Macklenei, om luiers te brengen, vervolgens door naar Mathilda en Donald, waar de timmerman zou komen. Hij was klaar met de klus, dus er moest betaald worden, dat werd afgehandeld, het lokaaltje is schoongemaakt en ziet er nu een stuk beter uit.We gaven Mathilda en Donald ook het achterstallige salaris voor de juf en wat geld voor hun oudste zoon die een aanpassing aan zijn beenprothese moet bekostigen. Eric was de eerste van de kinderen die we deze dag bezochten, we hebben meer dan een uur bij hem gezeten, wat geniet hij er toch van als je naast hem zit en met hem bezig bent, hij pakt steeds je handen, legt ze in zijn nek, op zijn hoofd, op zijn borst of houdt ze in zijn handen om mee te spelen. Hij glimlascht heel regelmatig, lacht hartelijk als je hem probeert te kietelen en laat duidelijk merken dat hij het fijn vindt. Kifti was weer beter en kon mee in de buggy, in het begin vondt hij het erg fijn, we hadden een aardig eind met hem gelopen, toen hij wat begon te pruttelen, op het laatst lag hij echt te huilen, waarom, geen idee, hij kan zelf niets aangeven. Het laatste stuk heeft Peter hem gedragen, ook toen werd hij niet echt stil, dat gebeurde pas toen hij thuis was bij zijn moeder. Het was tijd om te lunchen, we zochten weer een plekje bij het hotel waar we al eerder een keer hadden zitten lunchen, een vrouw kwam ons weer keurig stoelen brengen en ons meegebrachte boterhammen konden genuttigd worden. Daarna hebben we samen nog een eind gewandeld, sommige moeders vinden het te warm voor hun kind om vroeg in de middag in de zon te zijn. Even voor drie uur gingen we Good Luck en Angela ophalen die niet zo ver van elkaar af wonen. Peter ging naar G L, ik naar Angela die helaas niet thuis was, zodat we alleen met het goedlachse mannetje gingen wandelen, als een vorst zat hij in zijn buggy te glimmen. Nadat we hem thuis gebracht hadden, gingen wij ook op huis aan, omdat rond 17.00u de man en de vrouw van het dovenschooltje de spullen op zouden komen halen. Ze kwamen inderdaad en waren heel blij met en dankbaar voor zoveel mooi papier, de lijm, de puzzels e.d. We hebben nog even met hen zitten praten over de wensen van de jonge mannen en vrouwen, hun enthousiasme om geld te willen verdienen voor hun studie, maar geen medewerking krijgen van gemeente of staat, jammer. Voor het eten kwam ook Lenah nog even langs om wat dingen door te nemen, wat is ze toch belangstellend en zorgzaam. Zij doet al dit werk op vrijwillige basis, verdient er dus niets mee en moet zelf zien hoe ze de eindjes aan elkaar knoopt, bewonderenswaardig. Woensdag, een dag vol ‘werkbezoeken’ of zoals we ook zouden kunnen zeggen een dag van ‘heitje voor een karweitje’. Om half 9 stonden we met Lenah in de startblokken om naar ons dorpje te gaan, voor wat we nog niet wisten, veel bezoekjes met diverse activiteiten. We begonnen bij Mathilda met het uitzoeken van maïs. Voordat het gezaaid kan worden, als het regenseizoen begint, moeten de slechte maïskorrels er uit gehaald worden, zodat er alleen goede planten zullen groeien. Na dit gedaan te hebben kwamen er nog kolven tevoorschijn waar de korrels nog afgehaald moesten worden. Zittend op een zeil of op een klein krukje werden deze klussen gedaan. Tijd om naar het huisje van Macklenei te gaan, moeder was haar net aan het wassen en vond het leuk als ik haar kwam helpen. Ik heb het meisje lekker ingesmeerd met crème en haar aangekleed. Moeder liet ons de rest van het huisje zien, zij slaapt met haar dochtertje in een bed op de grond, haar man is overleden toen Mac. 1 jaar was. Een ander deel van het huisje is bestemd voor de kippen, die moeder houdt voor de verkoop en er is een opslaggedeelte voor de maïs, ze heeft een stukje land waar ze maïs en pinda’s laat groeien. (over een zwaar leven gesproken) De klus die we voor moeder mochten doen was het doppen van pinda’s, die worden later fijn gestampt, zodat de pulp door de pap of door het eten kan. Na deze activiteit gingen we naar Good Luck, op de vraag aan moeder wat we voor haar konden doen, haalde ze de was tevoorschijn, maar ze had geen wasmiddel meer, of we dat om de hoek bij het kleine winkeltje even wilden gaan kopen. Natuurlijk deden we dat, ze verkochten geen groot pak, alleen kleine zakjes, daar kochten we het e.e.a. van. Daarna mochten we de was gaan doen, Mathilda en Lenah deden ook nu weer ijverig mee. Toen alles aan de lijn hing zijn we nog even bij Thomas geweest, daar hebben we alleen maar even gezeten, terwijl hij op de grond lag, veel meer kan hij ook niet, maar zijn koppie is in orde. Ook hier weer een alleenstaande moeder, haar man is een paar jaar geleden overleden. Wat zien we hier toch veel vrouwen die er alleen voorstaan, of de man is gestorven of hij heeft het gezin verlaten. Bij Kifti konden weer aan de slag met pinda’s, oma deed driftig mee, moeder was nergens te bekennen. De volgende klusjes vonden we bij Eric, na even met hem in de weer te zijn geweest, kwamen de okra’s (een groente soort) en de pinda’s, ja alweer, tevoorschijn. De okra’s waren gedroogd, de zaden moesten er uit gehaald worden, om te kunnen zaaien. Erics oma zat ook op de grond om mee te pellen, ondertussen was moeder bezig met de lunch. Nadat we hier ons karweitje gedaan hadden zijn we naar Mathilda’s huis gelopen, waar we ons brood op aten. Sara’s familie had voor ons daarna ook een klusje te doen, daar stond nog een flinke afwas....... ze hadden geen ‘Truus’ die je in- en uitladen kan. We gingen weer aan de slag met koud water en een spons met zeep en afspoel water, net als bij het volgende gezin, dat van Angela. Daar hadden ze de vaat ook nog niet gedaan. Dat was ook meteen ons laatste klusje voor die dag, het was inmiddels over vieren, tijd om naar huis te gaan. Vlak voor we weggingen vertelde Angela’s moeder dat ze met haar naar het ziekenhuis moet in Lusaka, ze wil graag geld voor vervoer en dokterskosten, dat zou zo’n 500 kwacha zijn, we kijken of dat nog betaald kan worden..... Het helpen vandaag van deze mensen was prima, sommigen hielpen mee, of deden in de die tijd ander werk, maar er waren er ook die met de buren stonden te praten of toekeken en dat gaf soms een beetje raar gevoel. Thuis hebben we ons opgefrist en daarna waren we in afwachting van de leraar van de Choongo school, we zouden hem 5000 kwacha geven voor matrassen. Hij kwam samen met zijn directeur, die zeer verheugd en dankbaar was, ze zullen ons foto’s sturen als de matrassen er zijn. Vlak na het eten kwam Lenah nog even langs, zij had contact gehad met degene die het looprekje voor Good Luck zou maken, we moesten nog even beslissen welke het zou worden, we hebben gekozen voor het duurdere, omdat hij daar langer mee kan doen,; deze is verstelbaar. Het was dag met veel afwisseling en vooral veel blije gezichten en daar doen we het voor. Donderdag 23/8, al vroeg, om 6.30u, omdat het dan nog niet zo warm is, gingen we de deur uit om met Lenah naar de boerderij te gaan, ons vrijwilligers werk van vandaag vond daar plaats. Iets minder dan een uur later waren we daar. We hebben ons hoofdzakelijk met het pellen van pinda’s beziggehouden. Op de boerderij woont een gezin, een vader, moeder en een dochtertje, onze kok van de vorige keer, en de oma van het meisje. Zij verzorgen de dieren, planten e.d. als Lenah er niet is. Evenals vorige keer was de oma steeds aan het pellen, vandaag deed ook Sylvester mee en soms het meisje en haar vader. Andere werkzaamheden van vandaag waren, water putten voor de tomatenplanten, gedaan door Peter en Sylvester, zoete aardappelen oogsten, door de 2 vrouwen en een flinke afwas doen (met koud water) door Peter en Ineke. Voor dat er geluncht werd, werden wij een beetje geplaagd, omdat we niet van die heel kleine visjes houden, we zouden visjes eten die wel wat groter waren, maar ja, ze wisten dat we de kop van grotere en kleinere vissen niet aten, degene die bereid werden kwamen met kop op tafel. De vrouw van het gezin had echter ook een omelet gebakken voor ons, maar we hebben ook van de visjes gegeten, het kopje lieten we wel liggen, de smaak was goed. Het eten gebeurde op de traditionele manier, de mannen bij de mannen , de vrouwen bij de vrouwen, er werd eerst rondgegaan met water voor de handen, want die werden gebruikt om te eten en ook daar deden we vrolijk aan mee. Op een gegeven moment maakte het meisje een vuurtje en ging pinda’s branden/roosteren in de koekenpan, om ze zout te krijgen voegde ze op het laatst zout water toe, de pinda’s smaakten heerlijk. Nadat een grote zak ‘ground nuts’ gepeld was, vond Lenah het welletjes, ze ging de doppen weer op de speciale manier verwijderen, waarna wij alles nog even nakeken en er uit haalden wat er niet bij hoorde. We hadden weer heel wat nootjes van hun jasje ontdaan. Met zijn drieën liepen we weer terug, Peter en ik liepen nog even naar de markt om te kijken of Kina daar zat, dat was niet het geval, kochten bananen en liepen naar huis. Daar hebben we nog even de was gedaan, Peter heeft nog even geld opgenomen, ja alweer, maar de laatste dingen moeten afgerekend worden en we hebben tot aan het eten nog gelezen en geschreven. Weer een dag om, nog één dag om van alle kinderen afscheid te nemen en de laatste betalingen te doen en dan zit het ‘project Monze’ er op. We gaan ons dan opmaken voor Livingstone.

Zonnige groeten, Peter en Ineke.