Allereerst, lieve mensen, excuses voor het niet sturen van de foto’s, we hebben binnen en buiten vele pogingen ondernomen, maar het lukt niet, we willen jullie graag mee laten genieten, helaas....

Dinsdag 31/7 We liepen in iets meer dan een half uur naar onze ‘werkplek’. Onderweg kwamen we heel wat groetende mensen tegen, ook waren er al veel kinderen die naar ons riepen. Bij de crèche lieten we even de spullen zien die we voor ze gekocht hebben, de kinderen en de juf waren erg enthousiast. Daarna brachten we de deken en de badlakens naar Eric, zijn moeder was er erg blij mee en was dankbaar. We spraken af dat we terug zouden komen om bij haar zoon te blijven zodat zij tijd had voor iets anders. Weer bij de kinderopvang gingen we de kinderen kennis laten maken met de spelletjes en puzzels die we meegenomen hadden. Er was goed te merken dat deze kinderen nog nooit met dit soort spullen in aanraking gekomen waren, kinderen van 8/9 jaar hadden moeite met een houten puzzels waar drie of zes figuren ingelegd moesten worden, zelfs al ze het meerdere keren deden. Het kostte ook heel wat moeit om de oudsten uit te leggen hoe je domino moet spelen, de taal speelde daarbij natuurlijk ook wel een rol. Ook het feit dat we buiten op een groot zeil zaten werkt niet echt mee, de concentratie, sowieso al een probleem, was niet erg groot. Wel waren de kinderen erg enthousiast. Toen om 12 uur de de kinderen naar huis gingen, vertrokken wij naar Eric, moeder bleef aanvankelijk in de kamer, maar op aandringen van ons ging ze aan de slag. We zaten naast Eric op de bank, hij vond het heerlijk om lichamelijk contact te hebben, hij pakte je handen, hield ze vast en wreef ze, legde ze in zijn nek, op zijn hoofd en op zijn borst en vond het lekker als je dan op zijn borst sloeg, dat gaf hij zelf aan. Ook vond hij het leuk als we een liedje zongen, dan begon hij te glimlachen. Eric was erg beweeglijk, hij schudde vaak zeer ongecontroleerd met zijn lichaam, verschoof steeds op de bank, (af en toe waren we bang dat hij er af schoof) maar kon zich door op zijn handen te steunen ook weer naar de rugleuning schuiven. Af en toe pakte hij Peter heel stevig om zijn nek en aaide hij hem over zijn hoofd, hij genoot duidelijk van onze aanwezigheid. Toen de lunch op tafel werd gezet, na ruim een uur met Eric gezeten te hebben, (we mochten blijven eten, maar dat wilden wij niet, de moeder spreekt nl. nauwelijks Engels) zijn we terug gegaan naar Mathilda. Daar hebben we ons lunchpakket gedeeld met Mathilda, haar man en Lenah, we hadden lekkere boterhammetjes met ei mee. Na het eten liepen we met zijn vieren naar Angela, een meisje dat de dag er voor aan een stuk zat te glimlachen toen ze met haar moeder bij de bijeenkomst was. Nu bleek ze zich helemaal niet lekker te voelen, ze keek sip en er kon geen lachje af. Met moeder spraken we af dat wij de vervoerkosten voor het afgelopen trimester en de volgende 2 trimesters zouden betalen, ze had nl. een achterstand. We gaven haar de 180 kwacha voor het vervoer en nog 50 om nog iets anders aan te kunnen schaffen voor Angela. Voor €23,- hadden we weer iemand dolblij gemaakt. Aangezien Angela een groot soort buggy in bruikleen heeft met, heel praktisch, grote wielen, spraken we af dat we haar de volgende dag op zouden halen voor een wandeling. Weer in Monze terug, kochten we op de markt nog even wat t-shirts voor de kinderen die er nog geen kregen van de meegenomen kleding, een plastic box voor de spelletjes en puzzels die we gaven en plastic bakjes voor de letters en cijfers die we gekocht hadden. Het was weer een zeer afwisselende dag. Woensdag ging Lenah niet mee naar Manungu,ze had een begrafenis. Wij hebben onze spullen op de crèche afgegeven, de shirts uitgedeeld, de daar uit voortvloeiende glimmende koppies bekeken en spelletjes met de kinderen gedaan. We hadden vandaag ook een schuimrubber bal en wat autootjes die we in Nederland gekocht hadden mee. Dat alles was een schot in de roos, er werd tijdens de pauze druk mee gespeeld. Later gingen we met Mathilda naar het kleine meisje dat aan haar ogen geopereerd moet worden. Dat bezoek verliep niet zo heel soepeltjes. Tijdens de bijeenkomst hadden we de moeder toegezegd dat we de vervoers- en de medicijnkosten zouden betalen. De operatie zou gratis zijn, omdat het meisje nog geen 5 jaar is. Nu wilde moeder ook nog wel wat geld omdat het een privékliniek is waar ze heen gaat...... en als het kan ook graag geld voor eten, ze hebben vaak honger. Al diverse keren, ook tijdens de bijeenkomst maandag, hebben wij gezegd dat we geen geld geven voor eten en ook geen eten kopen voor mensen, omdat dat ondoenlijk is, er zijn er velen die niet genoeg geld hebben voor eten. Moeder bleef wat ontevreden kijken, vader had gelukkig wel in de gaten wat we bedoelden en was zeer tevreden. De ouders kunnen het geld aan Lenah vragen als ze naar het ziekenhuis gaan. Vervolgens zijn we weer bij Mathilda thuis gekomen, daar hebben Peter en ik ons door een behoorlijke stapel afwas heengewerkt alvorens met moeder en zoon in gesprek te komen. De zoon van 21 bleek ook wat aan zijn voeten te hebben waardoor hij eigenlijk op goed schoenen moet lopen. Nu droeg hij afgetrapte sportschoenen, voor nieuwe had hij nog geen geld. Toen hij zijn schoen en sok uitdeed schrokken we toch wel even, hij had alleen een grote en een kleine teen en daar tussen in ontbrak een heel stuk. Het voorstuk van zijn voet leek wel een letter V het onderste puntje zat halverwege zijn voet. Zijn andere voet bleek ook vergroeiingen te hebben, de grote teen en de teen ernaast waren vergroeid met een verdikking aan de onderkant voet, de andere 3 tenen stonden behoorlijk scheef. Hij voetbalde graag, maar had wat problemen met de stabiliteit. We hebben hem ook maar geld gegeven om een paar goede schoenen te kunnen kopen. Voor de lunch hebben we ons even afgezonderd, we hebben ergens een plekje onder een boom gezocht waar we even rustig konden eten. Daarna gingen we naar Kifti, zijn moeder en oma en een tante met haar kind. Kifty van 5, is behoorlijk klein en vergroeid, heeft een verstandelijke beperking, kan niet praten en tijdens het ademen hoor je hem onafgebroken ‘pruttelen’. Voor dat laatste heeft hij medicijnen, maar hij kan niet zonder geluid ademen. Zijn moeder zou graag een (rol)stoel voor hem willen hebben en ze wilde heel graag luiers. Peter had van de week al info gekregen van iemand van het Health Center, waar wij onze kamer hebben, dat er rolstoelen te krijgen zouden zijn. Hij vertelde dat aan de vrouw, maar toen we zeiden dat ze daar dan heen kon gaan, zei ze dat ze dat niet durfde. Toen Peter vroeg of ze wel wilde gaan als hij mee zou gaan en voor de taxi zou betalen, stemde ze in. (later, toen Peter informeerde hoorde hij dat hij de volgende ochtend met haar mocht komen) Tot slot zijn we deze middag nog bij Angela gaan kijken of ze zich beter voelde, dat was het geval, ze glimlachte weer zoals we dat eerder van haar gezien hadden. Zij is verstandelijk beperkt, kan niet praten en niet lopen. Met haar zijn we lekker een stuk gaan wandelen, moeder kon lekker even iets gaan doen zonder haar in de gaten te moeten houden, ze was daar erg blij mee. Angela vond het trouwens ook prima, ze heeft bijna de hele weg zitten lachen, ze was als een zonnetje. In Monze zijn we nog even op zoek gegaan naar de apotheek om te kijken of ze daar luiers verkopen, dat bleek het geval te zijn, maar we wisten niet precies welke luiers Kifti’s moeder wilde, dus kochten we nog maar niets. Thuishebben we nog even gelezen en gewacht op onze koks. Die lieten heel,lang op zich wachten. Meestal zijn ze er rond 16.30u of 17.00u, maar vandaag kwamen ze maar niet. Omdat alles op een vuurtje bereid moet worden doen ze er minstens anderhalf uur over. Tussen half 7 en 7uur is het eten meestal klaar. Toen er om half 7 nog niemand was heeft Peter maar even een appje gestuurd om te vragen hoe het zat, even later kwamen ze aan met een volledig bereide maaltijd, we hadden ons voor niets ongerust gemaakt. Het eten was lekker. ‘s Avonds diverse pogingen gedaan om foto’s te versturen, tevergeefs. Donderdag 2/8 zoals de laatste dagen de gewoonte, lopen we iedere keer naar Manungu en in de middag weer terug. Omdat er voor het Health Center geen afspraak gemaakt hoeft te worden wil Peter graag meteen met Kifti en moeder op pad, dat gaat ook lukken. Ik ga met de kinderen spelletjes doen en puzzelen en daarna ga ik op weg naar Eric. Onderweg roept een pinda pellende vrouw me, ze zegt dat ze niet goed kan zien en vraagt of ik iets voorhaar kan doen, ik antwoord dat we er over na zullen denken, maar dat er heel veel mensen zijn die wel hulp kunnen gebruiken. Erics moeder is naar een bijeenkomst op de school van haar dochter. De broer van Eric gaat mee naar binnen, maar hij ligt nog op bed, ik zeg dat ik later wel terug zal komen. Bij het schooltje is het pauze, de kinderen spelen buiten, ik doe nog wat liedjes met ze en dan spelen ze verder zelf. Als ik later weer bij Eric ben, is moeder thuis, ze is blij me te zien, hij ligt op de bank, we zetten hem overeind, zodat ik naast hem kan zitten. Hij is al snel weer bezig met handen pakken, wrijven e.d. ook vond hij het fijn om met een van de balletjes die we vorige keer aan hem gegeven hebben te ‘spelen’. Het zijn zachte, goed kneedbare exemplaren, goed voor de gespannen spieren die hij heeft. Eric is vandaag wel rustiger dan vorige keer, hij schuift niet zo veel over de bank en maakt ook niet zoveel bewegingen met zijn lichaam. Wel geniet hij zichtbaar van de aandacht. Na een poosje komen Lenah en Peter ook binnen, zij liepen elkaar bij het Health Center tegen het lijf en zijn met elkaar met de taxi hierheen gereden. Het bezoek aldaar heeft meteen resultaat gehad, Kifti heeft een soort aangepaste buggy waarin hij lekker kan zitten/liggen, zijn moeder is er blij mee. Zij en Peter zijn ook nog luiers wezen kopen. De moeder van Eric komt met iets te drinken binnen voor ons en gaat zelf weer naar buiten. Lenah legt uit dat ze het zelf gemaakt heeft en dat we mogen proeven. Wij vinden het er niet zo aantrekkelijk uitzien, het is wit/geelachtig met kleine klontjes er in. We willen beiden wel een beetje proeven, ik heb er na een klein slokje wel genoeg van, Eric vindt het erg lekker, hij heeft zijn beker zo leeg, ik schenk dus graag de inhoud van die van mij in die van hem en help hem bij het opdrinken. Rond half een gaan we richting Mathilda’s huis, het is ondertussen lunchtijd, we willen wel weer een plekje zoeken om te eten, Lenah weet wel een gelegenheid vlakbij waar we gebruik kunnen maken van stoelen. Wij zeggen dat dat niet hoeft, maar we worden er toch heengebracht. Het is een binnenplaats van een hotel van mensen die zij kennen en er worden twee stoelen voor ons gehaald en we zijn van harte welkom. Later komen twee vrouwen van het hotel nog een praatje met ons maken. De volgende keer zijn we weer welkom. In de middag bezoeken we nog een meisje en haar moeder. Het kindje is blind, kan niet horen, niet spreken, is verstandelijk beperkt, beweegt spastisch en heeft een hartafwijking. Hoe is het mogelijk!!!! Zij moet voor een onderzoek aan de ogen en voor een hartonderzoek naar het ziekenhuis. Moeder vraagt of we haar financieel kunnen steunen i.v.m. vervoer, medicijnen en het hartonderzoek. Ook tegen haar hebben we gezegd dat dat geregeld wordt. T.z.t. kan ze geld krijgen van Lenah. We zijn met het meteen geven van geld erg voorzichtig, voor je het weet gaat het op aan eten. Het laatste bezoek van vandaag betreft Macklinei, een meisje dat we eerder zagen, ze spreekt niet, heeft vergroeiingen en een verstandelijke beperking, haar moeder wilde graag een nieuwe stoel, een deken en als het kan wat kleding voor haar. Peter gaat met haar volgende week naar het gezondheidscentrum, hij heeft daar inmiddels info gekregen van een man die advies kan geven voor een aangepast stoeltje, we kunnen dat eventueel door een timmerman laten maken. Na dit bezoek lopen we met Lenah naar huis, waarna we nog naar de markt gaan. Daar kopen we een deken, kleding (wat gaat het afdingen soms goed) en potloden voor de juf. Thuis lezen en schrijven we, waarna we genieten van een heerlijke maaltijd. Na het eten nog even dit verhaal afgemaakt, zodat ik eindelijk het gevoel heb dat ik daarmee ‘bij’ ben, er is elke dag zo veel te vertellen.

Tot het volgende bericht, groet PI.