Voor de lieve volhouders,

Zaterdag 29/9, onze laatste dag in Livingstone, zijn we na het ontbijt kaartjes gaan kopen voor de bus van morgen, hoe dichter we bij het busstation kwamen, waarvandaan verschillende busmaatschappijen op Lusaka rijden, hoe meer mensen er om ons heen liepen om hun bedrijf aan te prijzen. We hadden echter al eerder bekeken met welke bus we zouden gaan, we waren niet om te praten. Weer thuis hebben we een begin gemaakt aan het inpakken van de spullen en het uitzoeken van de kleding die we nog nodig hebben. We moeten er nl. goed rekening mee houden dat het gedurende de reis steeds kouder gaat worden, in een zomerjurk aankomen in Nederland lijkt me niet heel geslaagd, ook al omdat we geen jassen mee hebben, maar in dikkere kleding hier vandaan gaan is ook niet zo fijn. (tijdens het schrijven van dit stukje lopen de zweetdruppels van mijn hoofd) Na wat opruimen en rommelen, zijn we naar het centrum gegaan om de laatste inkopen te doen, een taart en wat lekkere dingen voor Christien en iets te eten voor morgen in de bus. Bij de winkels aangekomen bleek dat ze pas om 10.00u open gingen i.v.m. schoonmaken!?, we moesten een poosje wachten, samen met heel veel andere mensen, het leek wel of niemand er van op de hoogte was. Christien voelde zich erg verwend en stopte de taart meteen in de vriezer, jammer eigenlijk, we hadden juist zo’n lekkere uitgezocht......., maar koffie/thee drinken met iets lekkers zoals bij ons, kennen ze hier niet zo. Na de lunch zijn we onze fietsen weg gaan brengen naar het Sunbird huis, daar ontmoetten we Maria nog, die met ons op het constructieproject gewerkt had. Toen Peter het sleuteltje van de kettingslot terugbracht naar een medewerkster, kreeg hij nog een presentje mee van Kennedy en Rebecca, een rugzak en een lap stof, erg aardig. Met een omweg zijn we teruggelopen, waarbij we beiden een naar gevoel hadden; het is toch wel weer heel jammer dat dit avontuur bijna ten einde is, thuis zijn is ook weer heerlijk, maar toch... Op een terrasje hebben nog wat gedronken, om 16.00u waren we weer terug en we vonden het helemaal niet erg dat er geen warm stromend water was, want o wat is het hier nu heet. Na nog wat gelezen te hebben, kookten we voor de laatste keer ons eten, nu nog één nachtje en de terugreis begint. Zondag 30/9 om 5.15u op en om 6.30u de deur uit om op tijd bij het busstation te zijn, Christien zwaaide ons uit, ze raadde ons aan om een taxi te nemen, maar eigenwijs als we zijn, hebben we gewoon gelopen, dat was goed te doen. De bus die we moesten hebben was er nog niet, maar kwam niet veel later aan, zodat onze alvast gelabelde bagage ingeladen kon worden. Wat we nog niet meegemaakt hadden, gebeurde nu wel, de bus vertrok precies op tijd, 7.30u., we waren zeer verbaasd. Het begin van de rit verliep vlot en na wat korte stops, kwamen we om kwart voor 12 aan in Monze, we wisten dat de bus daar wat langer stopte, dat wisten Lenah, Kina en Donard ook en ze hadden afgesproken daar dan te zijn. Het was erg leuk ze weer te zien, ze gaven een kort verslag van alle kinderen die we ‘gesponsord ‘ hadden en aangezien nog niet al het het geld op was, hebben we daar nog wat voor Manungu achtergelaten, waar ze natuurlijk erg blij mee waren. De rit naar Lusaka verliep wat minder vlot, aangezien er aan de weg gewerkt wordt, moesten we zeer regelmatig over hobbelige stukken onverharde weg rijden en dat schiet niet echt op. Om 16.15u kwamen we aan in Lusaka, nog voor we de bus uit waren, werden we belaagd door taxichauffeurs, die allemaal wat graag een rit wilden verzorgen. We moesten echter eerst de bagage uit de laadruimte hebben, maar oh wat waren de koffers en de tas ontzettend vies geworden, de chauffeur probeerde ze wel schoon te maken, maar dat lukte maar gedeeltelijk. Met de taxi zijn we naar Lusaka Backpackers gegaan waar we aan het begin van de reis ook drie nachten verbleven, een goed onderkomen waar je ook lekker kunt eten. Na met een lekker drankje op het terras gezeten te hebben genoten we van de maaltijd, de eerste reisdag zat er op. De temp in Lusaka is wel bijna 10 graden lager dan in Livingstone. Dat was ook de volgende dag maandag 1/10 goed te voelen, er was in de ochtend wat bewolking en we moesten zo maar iets meer aan dan we gewend waren. Na het opruimen zijn we nog een stuk gaan lopen en nog even naar een winkelcentrum geweest, daarna hebben we op het terras zitten lezen tot de taxi kwam, die was er ruim op tijd. Op de luchthaven waren de formaliteiten zo gedaan, we moesten wel ons ‘permit’ (wat ons veel geld gekost had) om Zambia in en uit te kunnen inleveren! Maar ja, gelukkig hebben we de foto nog.... en de stempels in ons paspoort, je kunt er maar blij mee zijn. Ook bij het zoeken naar de gate waren geen problemen, want er is er maar 1! Toch was op tijd vertrekken wel een punt, we hadden een half uur vertraging. Gelukkig niet erg want we hadden genoeg overstap tijd in Addis Ababa, waar we i.p.v. om 23.00u pas om 0.30u vertrokken. Daar was bij de gates wel een chaos, de mensen voor gate 1 a, b, c en d zaten bij elkaar in één ruimte, bijna gelijkertijd moesten er 2 vliegtuigen gevuld worden, dat gaf nogal wat verwarring. Daarna moesten we lang wachten tot er op opgestegen kon worden, dus veel vertraging, waardoor we in Wenen wel moesten haasten om op tijd bij de gate te zijn. De luchthaven van Wenen is behoorlijk groot, we moesten zelfs met de luchthavenbus om naar de goede plek te komen. We stegen op tijd op en waren op de geplande tijd op Schiphol, nadat we de bagage opgehaald hadden dronken we even koffie en thee, alvorens we met de bus naar huis gingen. Daar wachtte ons een heel leuke thuiskomst, op de tafel stonden kaartjes, plantjes, bloemen en een lekkere fles port met kaasjes, heerlijk om zo thuis te komen na een prachtige reis waar we heel veel goede herinneringen aan over houden. We hebben er van genoten en heel veel Zambianen ook, we werden steeds maar weer bewonderd om onze werklust, we zullen ons de vele blije gezichten zeker blijven herinneren.

Wij willen natuurlijk nog één keer al die mensen bedanken die het mogelijk gemaakt hebben dat wij zulke ‘gulle gevers’ konden zijn, natuurlijk ook bedankt voor het lezen van de verhalen en het reageren via het blog, de mail en de appjes. We gaan weer alles uitprinten en zuinig bewaren om later nog eens door te lezen en de herinneringen weer op te halen. Zelf zijn we natuurlijk heel dankbaar dat we dit hebben kunnen doen en dat alles goed is verlopen.

Heel veel liefs en hartelijke groeten van Peter en Ineke.