V

Volgelingen,

Zoals jullie hebben kunnen lezen, geven wij nogal wat geld uit om spullen voor de mensen hier te kopen, soms vallen de uitgaven mee, een andere keer zijn we (veel) meer kwijt. Het is dan ook iedere keer weer een verrassing als we zien dat er geld gestort is op onze rekening. De begunstigden en wij willen alle gulle gevers hartelijk bedanken.

Maandag 6/8, na het ontbijt ging Peter nog even op pad om bij de farmacie luiers te kopen, die was dicht i.v.m. een feestdag, ondertussen vertelde Sylvester mij dat je ze ook in een andere winkel, waarschijnlijk goedkoper, kon kopen. Hij ging met Peter mee en even later kwamen ze met drie grote pakken met ieder 100 luiers terug. Aangezien we ook een plunjebaal vol nieuwe dekens hadden, namen we maar een keer een taxi. In Manungu aangekomen, zagen we bij het huis van Mathilda al mensen op ons zitten wachten, de moeder en het jongetje met de wond aan zijn buik. Moeder vertelde ons dat hij geboren is zonder uitgang voor de ontlasting. Die moest dus op een andere manier het lichaam verlaten. Hoe het kwam dat die wond zo groot was kon ze ons niet uitleggen. Zij wilde graag geld voor vervoer, maar ook geld voor de ziekenhuisopname, de operatie en de medicijnen. Jedrick zou meerdere dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Moeder beloofde al ‘s middags naar het ziekenhuis te gaan, zodat de operatie voor het maken van een uitgang snel zou plaatsvinden, ze zou ook Mathilda en haar man op de hoogte houden hoe het gaat. Ook de moeder van Chipengo, het blinde meisje met hartproblemen en een spierziekte, zat op ons te wachten, ook zij wilde niet alleen geld voor transport, maar ook voor oog- en hartonderzoek. Beide moeders gingen met een flink bedrag (voor hun begrippen zeker) zeer blij naar huis. Met Mathilda en haar man gingen wij het dorp rond om de gekochte spullen verdelen. Bij Sara brachten we een deken, dat leverde me weer een zeer dikke knuffel op, we gaven ook geld voor oogdruppels voor oma. Daarna liepen we weer een eind het dorp uit om bij de familie van Kennedy een deken, luiers en wat kleding te brengen, blije gezichten alom. Oma, de vrouw die duidelijk het heft in handen heeft, zelf ook werk heeft, maar ook de zorg voor een pleegkindje, wist ook nog wel iemand die hulp kon gebruiken. We hebben de boot even afgehouden, we willen eerst afmaken waar we aan begonnen zijn als er nog geld over is...... Bij Good Luck moesten we wachten, hij en moeder waren even weg, maar toen ze er waren konden we ook hen blij maken, de luiers zouden goed van pas komen en het autootje dat we voor GL meegenomen hadden viel in goede aarde, hij glom. Daarna gingen we nog naar Beatrice, daar brachten we luiers en een deken. De hele delegatie was weer aanwezig, al bleek nu dat er niet 4 generaties vrouwen zijn, maar 5, alleen de oma van Beatrice was ook nu niet aanwezig. Vooral de overgrootoma was heel erg blij, omhelzingen volgden. Wat iedere keer weer gebeurt als we mensen bezoeken is, dat er zodra mensen in de gaten hebben dat we er aankomen er stoelen, als die er zijn, krukjes of grote plastic zakken gepakt worden om ons op te laten zitten. Bij ieder gezin waar we komen is dat hetzelfde ritueel, wij krijgen ‘de beste plaatsen’, de rest zit daar omheen. Na het laatste bezoek zijn wij naar huis gegaan om te lunchen, er moesten ‘s middags boodschappen gedaan worden voor de timmerman, zodat die aan de slag kon gaan. Peter ging dat met Mathilda’s man Donaer en Lenah doen, ik bleef thuis omdat de bijna onvermijdelijke darmklachten me in de greep hadden en omdat ik toch een beetje overbodig zou zijn. Ze kochten de metalen deurpost, hang- en sluitwerk, schroeven e.d. en cement om de gaten rond de oude deurpost en het raam op te vullen. Ook keken ze nog even naar nieuwe fietsen voor de 2 vrouwen die hun kind naar ‘The Holy Family’ moeten brengen. Later zijn Peter en ik ook nog even gaan kijken, maar Peter kon de fietswinkel niet meer vinden in de wirwar van straatjes en steegjes bij de markt. We hebben nog wel even geld opgenomen, dinsdag zouden we fietsen gaan kopen. Dinsdag 7/8, zoals afgesproken eerst naar de fietsenwinkel, daar verkochten ze één merk, één type fiets: een degelijke. We kregen helaas met geen mogelijkheid korting, ook al kochten we er twee tegelijk, korting kreeg je pas bij het kopen van 10 exemplaren, dat was ons iets te veel. We hebben de fietsen gekocht, in de namiddag konden we ze ophalen. Hierna gingen we nog wel op zoek naar iets van een fietszitje achterop voor Sara. Dat vonden we niet, maar we zagen wel in een winkel een soort loopstoeltje met wieltjes, dat leek ons ideaal voor Beatrice, zo zou ze haar slappe beenspiertjes kunnen oefenen. We hebben er een gekocht, het duurde wel even voordat het allemaal in orde was, maar uiteindelijk hebben we hem mee kunnen nemen. Lenah, die mee was, heeft ondertussen nog wat boodschappen gedaan, zodat we direct na het kopen op weg konden richting Manunga. Maar o nee, Lenah moest nog even iemand spreken, konden wij mooi in die tijd nog even naar de timmerman lopen om te kijken wanneer hij zou komen. Dat deden we braaf, we bestelden meteen ook nog een krukje voor de juf, zodat die ook kan zitten. Bijna gelijk met Lenah kwamen we bij de taxistandplaats aan. Omdat we weer volle handen hadden lieten we ons rijden. Bij het schooltje zagen we Donaer druk aan het werk, hij had de metalen deurpost al geplaatst en had al heel wat afgesmeerd met cement, het zag er keurig uit. Toen Peter hem wat geld gaf, glom hij van oor tot oor en was erg dankbaar. (gister had ik gevraagd of Mathilde en hij door één van de organisaties betaald werden voor al het werk dat ze doen, dat bleek niet het geval, het wordt gezien als vrijwilligerswerk, ook het runnen van het schooltje, waarvoor ze de juf ook nog moeten betalen, zelf hebben ze het ook zeker niet breed) Samen met Mathilda liepen we naar Beatrice om haar mooie roze looptoestel te geven. Zij werd er bijna meteen ingezet, maar kon er de lol (nog) niet van inzien. Terwijl iedereen om haar heen enthousiast was, moest zij alleen maar huilen. Ook nu was overgrootmoeder weer heel blij, ze vond dat wij maar in Zambia moesten blijven, we konden wel in hun huisje blijven slapen, dat hebben we toch maar niet gedaan. Na nog een paar omhelzingen zijn we vertrokken. Hierna zijn wij naar Eric gegaan, daar hebben we weer een poos met hem gezeten, hij en ook moeder die weer even haar handen vrij had, hebben er van genoten. Voor de lunch zijn we naar huis gelopen, omdat we in de middag weer met Lenah op pad zouden gaan. Even over 14.00 u vertrokken we met een taxi naar Lukamaniano, een dorpje, eens gesticht door de RK kerk om mensen met een beperking bij elkaar te laten wonen en ze door het maken van o.a. manden in hun onderhoud te laten voorzien. De materialen werden aangeboden en de producten werden op marken voor ze verkocht. Toen de hulp van de kerk weg viel, kwamen er natuurlijk financiële problemen en die zijn er nog steeds. Tijdens ons bezoek werden er manden getoond die ze gemaakt hadden, we kochten er 3, 1 voor Lenah, 1 voor Kina ( ze waren er heel blij mee) en 1 voor onszelf. De bijeengekomen mensen waren ons heel dankbaar. Het dorpje ligt aan een groot meer waar een deel van de omgeving het water vandaan haalt. De bewoners van het dorpje kunnen door water uit het meer te pompen wel wat groente verbouwen, maar het werken op het land is lang niet voor iedereen haalbaar. Dat bleek ook wel toen diverse mensen naar ons toe kwamen strompelen, de een op twee houten krukken uit het jaar nul, een ander met behulp van een heel lange stok, anderen konden het nog net zonder hulpmiddelen redden. Aan de rand van het dorp hadden we al een man opgehaald, een dwerg, met wel zeer korte beentjes, hij had verschillende kinderen, waarvan één ook dwerggroei heeft. In het dorp zijn ook kinderen met een beperking. Gelukkig is er een schoolgebouwtje neergezet, zodat de kinderen wel onderwijs kunnen volgen. Helaas zijn ze wel altijd op een flinke afstand van de ‘gewone mensen’. We hebben afgesproken dat we er vrijdagmiddag nog een keer heen gaan, dan zullen de kinderen met een beperking aanwezig zijn. Nadat we terug gereden waren, via een stuk onverharde hobbelweg en een stuk asfaltweg, zijn we nog even de markt opgegaan. Daar hebben we weer in hopen textiel gezocht naar wat kleding voor Kifti en voor de kinderen die we vrijdagmiddag zullen zien. Ook hebben we de fietsen opgehaald, waarop we later naar huis fietsten, oh wat reden die zwaar vergeleken met onze mooie, lichte sportfietsen met ik weet niet hoeveel versnellingen. De moeders die de fietsen krijgen zullen flink hun best moeten doen om bij hun bestemming te komen. Morgen zullen we op de fiets naar Manunga rijden, dat wordt echt wel even behoorlijk trappen, terwijl we toch echt gewend zijn grote stukken te fietsen. Thuis heeft Peter de fietsen nog even verder uitgepakt, om veel delen zat nog plastic en papier. Ik heb de gekochte kleding nog even uitgespreid, het was echt nog niet voldoende, we mogen best nog een keer naar de markt om nog wat draagbare shirtjes uit de bergen kleding te vissen. Na onze maaltijd, bestaande uit een lekker stukje kip en gekookt aardappelen, zonder enige toevoeging, hadden we nog een lekkere avond. Woensdag, lagen we al bijtijds te lezen en te schrijven, toen Peter ging kijken of er al iemand bezig was om water voor ons te warmen, we hoorden nog geen gerommel in huis, bleek dat we wel een uur eerder wakker en actief waren dan normaal, we waren niet om even over zessen wakker geworden, maar om even over vijven.....waren we klaar om naar Manungu te gaan, er moesten nog wat stickers van het HHZ, het gezondheidscentrum, op de fietsen geplakt worden, maar toen konden we gaan. Gelukkig trapten de fietsen niet zo zwaar als gisteren, het verpakkingsmateriaal had duidelijk voor een vertragend effect gezorgd. Bij Mathilda zaten de twee mannen die graag geld wilden voor de naaimachine of een eigen bedrijfje. De eerste had een naaimachine uitgezocht, dat komt in orde. De tweede man, de heel kleine met één arm, heeft een plek gevonden waar hij kippen kan gaan houden. Hij wil eendagskuikens kopen, die enige weken op laten groeien en dan weer verkopen. Hij heeft dan geld nodig voor: de aanschaf, medicijnen, voer en een soort zaagsel om over de bodem te strooien. Hij had een keurige lijst met benodigdheden. Donaer gaf aan dat het allemaal goed was, we hebben dus beide mannen beloofd dat ze morgen geld krijgen, ze zullen morgenochtend bij het HHZ zijn. Na de ontmoeting met deze mannen is Peter met Good Luck en Macklenei en hun moeders naar het HHZ gegaan om te kijken wat ze voor de kinderen kunnen doen. Ze hebben beiden iets nodig om in te zitten, dat werd wel beaamd, maar ze moeten eerst naar ‘The Holy Family’ voor bevestiging en om te kijken wat ze precies nodig hebben. In de tussentijd ben ik met Lenah, Mathilda en Donaer de fietsen gaan wegbrengen. Wat was de familie van Sara blij, Sara trouwens ook, ze glom en gaf diverse knuffels. Ik had daar niet door dat het niet Sara’s moeder was die de fiets aannam, maar een tante. Daarna liepen we naar de familie van Beatrice, ook daar waren weer veel blije gezichten, moeder die tot nu toe nog niet zo enthousiast gereageerd had, liet nu toch wel erg blijken hoe gelukkig ze was met de fiets en hoe dankbaar. Bij beide families is duidelijk verteld dat de fiets hoofdzakelijk bedoeld is om de kinderen naar hun bestemming te vervoeren en niet om als transportfiets voor van alles en nog wat gebruikt mag worden. Ook moeten ze voorkomen dat de fiets steeds door anderen gebruikt wordt. Weer terug op het startpunt zijn Lenah en ik nog even naar Kifti geweest om wat kleding te brengen, ook zijn we nog even bij Eric geweest, die was weer erg blij. Wat heeft die jongen toch een lieve, vriendelijke, goedlachse moeder! Toen we weer bij Mathilda aankwamen was Peter daar ook net gearriveerd. We liepen even naar het schooltje om te kijken of de timmerman daar al bezig was, dat was het geval. Donaer was hem aan het helpen, dat was maar goed ook, want het wilde allemaal niet zo goed lukken, wat had de man een moeite met het inhangen van de deur. We zaten er met verbazing naar te kijken en werden opeens opgeschrikt door een zeer emotionele vrouw. De moeder van Sara was gekomen, ze huilde vreselijk en riep maar steeds: ‘Thank you, thank you, God bless you, God bless you.’ Ze bleef maar huilen en herhalen, ons beetpakkend en omarmend, ze was bijna niet te kalmeren. Mathilda ontfermde zich uiteindelijk over haar en na een poosje ging ze weg. Niet veel later zijn ook wij naar huis gelopen voor de lunch, om 14.00u zouden we met Lenah op pad gaan naar ‘The Holy Family’ . Dat hebben we ook gedaan. Deze organisatie houdt zich, verdeeld over twee locaties, bezig met revalidatie van kinderen en volwassenen. Het eerste gebouw dat we bezochten en waar we eerst een gesprek hadden met een man en een vrouw, was voornamelijk voor volwassen, daar was ook een werkplaats bij om protheses te maken. Mensen uit de wijde omtrek komen erheen voor herstel, revalidatie en therapie. Er is ook gelegenheid om er te blijven slapen. Het tweede gebouw, daar reed de man ons heen, was een school voor kinderen met een beperking, waar ze ook therapie kunnen krijgen. Ook daar was gelegenheid om te blijven slapen. In de ‘kleuterklas’ was nauwelijks materiaal aanwezig, in een kast lagen wat boekjes, de laden van het ladenkastje wat er stond waren leeg..... Als je alles wat we daar vanmiddag gezien hebben, vergelijkt met war wij in ons land gewend zijn, krijg je toch wel tranen in je ogen, ja al weer. De voor onze begrippen oude afgeschreven bedden die we zagen, met plastic bedekte matrassen, waar de scheuren inzitten, een paar kinderen op bedjes met wat groezelige doeken, allemaal best triest om te zien. En toch doen de mensen hier reuze goed hun best om het allemaal goed te doen. Na thuiskomst hebben we nog maar weer even op de markt ‘rondgestruind’ op zoek naar kleding. Het geld halen, daarna, is helaas niet gelukt, morgenochtend nog maar even proberen. Wij gaan zo eten, het begint al lekker te ruiken. Wat boffen we toch, dat wij ook hier niet zoals de meeste mensen honger hoeven te hebben, het is allemaal zo ongelijk verdeeld.

Lieve groet Peter en Ineke.