Lieve volgers,

Deze ochtend zouden de 2 ‘jonge ondernemers’ tussen 8 en half negen hun ‘kapitaaltje’ op komen halen. Daar het gisteren niet lukte om geld op te nemen, ging Peter in alle vroegte op pad om te proberen of hij nu wel succesvol zou zijn. Inderdaad kwam hij met een behoorlijke stapel papiergeld thuis, allemaal briefjes van 50 kwacha, die van 100 (de hoogste coupure) waren blijkbaar op. Na de gebruikelijke ochtendrituelen, konden we de mannen om 8.15u verwelkomen en kon het uittellen van de biljetten beginnen. De kleermaker ging met 1800 kwacha naar huis, de kippenboer kreeg 3000, (de oplettende lezer weet inmiddels dat je deze getallen door ongeveer 11 moet delen om het bedrag in euro’s te krijgen) voor hen hele bedragen, waar ze ontzettend blij mee waren. We hebben ze beloofd te proberen te komen kijken als ze aan het werk zijn. Na hun vertrek zijn we op weg gegaan naar Manungu, waar al weer iemand op ons zat te wachten, die wel wat geld van ons kon gebruiken, een jonge vrouw die nog wel verder wil leren, maar de financiële middelen niet heeft. Zeer waardevol om daar geld in te steken, maar het geld begint een beetje op te raken, (we willen voor het project in Livingstone ook een bedrag bewaren) hier moeten nog een aantal projectjes afgerond worden waarvan we niet precies weten wat die gaan kosten. Hierna zijn we naar Macklenei en Good Luck gelopen, omdat die met hun moeder en Peter naar ‘The Holy Family’ zouden gaan. Bij het huis van GL hebben we ook nog gesproken met de moeder van Thomas, een jongen van 9 met diverse beperkingen en vergroeiingen. Voor hem gaan we kleding en luiers kopen. Daarna is Peter vertrokken. De rest van de delegatie is doorgelopen naar Chipengo, zij was naar het ziekenhuis geweest, nog niet met veel resultaat, in oktober moet zij terugkomen voor een oog- en hartonderzoek. Het aansluitende bezoek aan Kennedy was ook min of meer vergeefs, moeder en oma waren er niet, wel de 2 kleine jongetjes en een wat oudere. Kennedy lag op zijn bed in een afgesloten ruimte, zonder licht en aandacht. Hij werd wel even uit bed gehaald voor ons. Mathilda heeft een poosje met hem gezeten, waarna hij voor ons vertrek weer teruggelegd werd in de donkere ruimte. Hoe vaak zal dit gebeuren? Het mannetje kan niets anders dan liggen of bij iemand op schoot zitten, reageert nauwelijks op de omgeving, het is diep triest. Op de terugweg zijn we nog even bij Eric geweest, waar we weer enthousiast ontvangen werden, waarna we doorliepen naar het beginpunt. Omdat Peter nog niet terug was en het nog wat vroeg was om te lunchen, besloot ik Angela op te halen voor een wandeling, met Lenah liep ik naar haar toe. Haar moeder vond het echter wat te warm voor Angela om rond het middaguur een wandeling te maken, we zijn toen doorgelopen naar huis.Daar heb ik gewacht op Peter, die rond half 2 thuis was. De twee kinderen waren bekeken, er werden wat ledematen e.d. opgemeten, wat adviezen gegeven, maar uiteindelijk is hij niet veel wijzer geworden. De tekening die een man van het HHZ voor een stoeltje voor Macklenei gemaakt had werd wel goedgekeurd, zodat we na de lunch met de bewuste man afgesproken hebben dat hij het mag gaan maken. Voor Good Luck is het nog de vraag wat er gaat komen. Na nog snel voor wat kleding en luiers op pad te zijn geweest, zijn we weer naar Manungu gelopen voor een wandeling met de goedlachse Angela. Ze heeft lekker liggen slapen en moeder heeft wat tijd voor zichzelf gehad. Hierna zijn we naar huis gegaan, hebben we ons opgefrist, het stof dwarrelt dagelijks vele keren over je heen, (als wij in oktober ‘oud en stoffig’ terugkomen weten jullie waar het van is) nog wat gelezen en lekker gegeten. Nog wel een opvallend detail van deze dag: toen we bij Good Luck kwamen werden we er op gewezen dat ze nog voor een ‘stukje speelgoed’ voor hem gezorgd hadden. Vlak naast hem op de grond zat een musje met een touwtje aan zijn pootje met een stuk ijzer er aan zodat hij niet weg kon vliegen. Je moet toch wat verzinnen als er geen andere dingen voorhanden zijn..... Vrijdag 10/8 zijn we om half negen richting Manungu gelopen, daar zat voor de verandering eens niemand op ons te wachten. Zoals het hoort als je ‘s morgens aankomt moesten we weer even plaatsnemen op de voor ons neergezette stoelen, een krukje en de stenen, de planning voor de dag moest gemaakt worden. Als eerste gingen we naar Thomas, daar brachten we kleding en luiers. We werden dit keer niet buiten of in een ‘hutje’ ontvangen, maar in een woning met een heus bankstel en zelf een t.v. De moeder van Thomas was erg blij met de spullen. Terug bij Mathilda, ja wel, zat er een moeder op ons te wachten, zij vroeg of we haar konden helpen met haar betalingsachterstand bij The Holy Family. We hebben gezegd dat het goed is, we het geld aan Lenah geven die voor de betaling zal zorgen. Na dit gesprek gingen we even afscheid nemen van de ‘schoolkinderen’, die hadden vandaag de laatste schooldag en hebben nu een maand vakantie. Zij kwamen allemaal naar buiten en zongen een liedje voor ons, erg schattig. Even later smulden de meesten van de koekjes die we voor hen meegebracht hadden, er waren er ook die het pakje koekjes voor later bewaarden. Na dit afscheid ging Lenah richting huis, wij zijn naar Kifti gegaan en hebben gevraagd of we met hem konden gaan wandelen, hij had immers een buggy gekregen. Het was prima, oma haalde hem van zijn bed en even later liepen we met hem buiten. Over de onverharde paden was het rijden met de buggy niet zo gemakkelijk, maar toen we eenmaal bij de doorgaande weg waren ging het prima, het mannetje lag echt te genieten. Nadat we hem teruggebracht hadden, zijn we naar huis gelopen. Daar hebben we geluncht, waarna we naar Lukomantano reden, het dorp,waar we al eerder waren, aan het meer en met veel mensen met een beperking bij elkaar. Veel ouders en hun kinderen hadden zich al op een plaatsje verzameld, de verscheidenheid aan handicaps was groot. Vergroeiingen, halve armen, slappe benen, geen spraak en/of gehoor, verstandelijk beperkingen, alles was aanwezig. Na een gebed en een introductie kwamen natuurlijk de vragen om hulp. Aangezien wij in Monze al heel veel financiële hulp geboden hebben, konden we wat dat betrof niet veel doen, heel vervelend natuurlijk, zeker omdat de mensen ook vroegen wat voor een hulp we daar geboden hadden. Heel naar om te vertellen dat we van alles voor ze kochten, vervoer regelden e.d. en nu moesten zeggen dat we niet veel voor hun gemeenschap konden betekenen. We hebben wel aangegeven dat hun dorp een prima plek is voor vrijwilligers, die kunnen daar een hoop hulp bieden, we zullen dat aangeven bij de organisatie. De bewoners zouden blij zijn als er iemand zou komen helpen. Als wij eerder met de mensen van deze gemeenschap kennis gemaakt zouden hebben, hadden we vast meer financiële steun geboden. Nu hebben we ze alleen maar blij kunnen maken met 2 tassen op de markt gekochte kleding. Na nog een gebed en veel kwaloemba’s (dank je wel) gingen we weg. We kwamen allebei met een heel triest gevoel bij de auto, zoveel ellende en zo weinig kunnen doen voor deze mensen die zo afgelegen wonen en nauwelijks vervoer hebben. Thuis hebben we hier met Lenah nog over zitten napraten, we willen zo veel doen, maar we staan machteloos, alles wat we doen is maar een minuscuul druppeltje op een gloeiende plaat, maar toch is dat heel belangrijk en moeten we blij zijn met wat we wel nog kunnen doen en gedaan hebben. Na een lekkere maaltijd kon er weer gelezen en geschreven worden, alweer een werkweek om. Zaterdag 11/8 de dag weer begonnen met een lekker stuk rennen, waarna een ontbijtje en een heerlijke douche. Ook wasten we meteen maar weer even, het kan maar weer schoon zijn. Verder was het een dag van niet veel geplande dingen, we lazen wat, losten met Marlieke samen problemen op die we weer met onze mail hadden, liepen nog even over de markt voor wat fruit en zaten nog even lekker bij ons huis in de schaduw. Even lekker ergens koffie drinken op een terrasje is er hier niet bij, terrasjes zijn er niet en de gewoonte om koffie en/of thee te drinken kennen ze niet. Was het toen we hier kwamen nog kil en veel minder aangenaam dan in Nederland, de laatste 2 weken is het steeds behoorlijk warm, flink boven de 30 graden, er is de hele dag geen wolkje te bekennen. De temperatuur kan de komende tijd alleen nog maar stijgen, gelukkig koelt het in de avond lekker af. Na de lunch hebben we een lekker stuk gewandeld, de hitte weerhoudt ons daar niet van. Nu we weer in huis zijn schrijven en lezen we nog even. Straks zal Lenah nog even komen om wat dingen te bespreken. Daarna zal het wel etenstijd zijn, ook hier vliegen de dagen om.

Tot de volgende keer, lieve groeten van ons.