Lieve lezers,

Maandag 3/9, we waren weer vroeg wakker, ondanks dat het hier een stuk rustiger is dan in Monze, gebeurt het zelden dan we niet voor 6.00u liggen te lezen. Even na 8 uur stapten we op de fiets voor weer een dag graven langs het muurtje, specie maken, afsmeren van het metselwerk, dichtgooien van de geul langs het vrijdag afgewerkte gedeelte en het schoonmaken van het gereedschap. Deze klus is nu klaar op het terugscheppen na, maar dat is niet zo veel zwaar werk. Vrijdag waren er twee vrouwen voor het laatst, vandaag zijn er 2 Nederlandse meisjes bijgekomen. Op de terugweg zijn we nog even bij Sunbird House aangegaan om af te spreken dat we het komende of het volgende weekend naar Botswana willen, naar een wildpark. Kennedy en Rebeccah wilden natuurlijk graag weten hoe het gaat en hoe het in ons gastgezin is. Beide vragen konden we positief beantwoorden. Het werk is best zwaar, maar het gaat goed, in het gastgezin is het ook in orde. (we hebben een prima kamer, we krijgen genoeg te eten, al is er daarin weinig variatie, 5 van de 8 avondmaaltijden wortel met stukjes sperziebonen als groente, is niet bepaald afwisselend, van de huiskamer maken we alleen tijdens onze maaltijden gebruik, omdat de hele dag de tv daar aanstaat) We vertelden ook dat we bijna alle middagen kinderen helpen bij met huiswerk. Na een lekkere douche en lunch reden we naar het postkantoor en naar het toeristenbureau voor wat info i.v.m. wat uitstapjes. Bij de huiswerkclub waren weer heel wat kinderen, zo rond de 50 die weer hulp of aandacht wilden hebben. Aan degene die de leiding heeft heb ik even gevraagd of er dingen zijn waar ze behoefte aan hebben, we hadden al gezegd dat we schriften zouden kopen, omdat hun voorraad zo goed als op was. Als je zo’n vraag stelt, vermoed je zelf het antwoord natuurlijk wel, maar we weten ook dat hier iedere dag veel kinderen komen en dat er bijna geen geld is om dingen aan te schaffen. De kinderen zitten b.v. heel vaak op de grond te werken, er is een beperkt aantal tafels en banken. Als antwoord op mijn vraag, kreeg ik dus inderdaad te horen dat er behoefte is aan meubilair, ook zouden ze graag wat rieten matten willen hebben om de ruimtes af te kunnen schermen. Morgen zullen we precieze afspraken maken. Om 17.00u zijn we weer naar huis gefietst, met ongewild een flinke omweg, al die onverharde paden lijken ook ontzettend op elkaar. Na ons opgefrist en wat gelezen te hebben, konden we aan tafel, waar we inderdaad de worteltjes met stukjes sperciboon kregen..... we gaan er morgen toch maar eens wat woorden aan vuil maken...... Dinsdag 4/9, na ontbijt hebben we ‘de stoute schoenen aangedaan’ en zijn we met Christine gaan praten. We hebben gezegd dat we het erg naar onze zin hebben en niets te kort komen, maar dat we de variatie in eten, vooral de groente, wat beperkt vinden. Ze liet wel merken dat ze niet zo van koken houdt, maar ook niet zo goed wist wat ze al dan niet voor ons kon bereiden. We hebben gezegd dat we ook wel zelf willen koken als zij voor de spullen zorgt en dat we salade ook wel heel lekker vinden. Ze was meteen bereid er aan mee te werken, heel fijn. Hierna gingen we op pad, zoals al gedacht was er aan de schoolkant waar we bezig waren niet veel meer te doen, de geul moest dicht en de muur waar cement spatten op zaten moest schoongekrabd worden. Toen dit af was gingen we met zijn tienen, er waren weer 2 mensen bijgekomen, naar het terrein aan de overkant. Daar komt een soort ‘ambachtsschool’ waarvan de fundering ligt, maar waar verder gebouwd moet gaan worden. Om dat voor te bereiden moesten er bij elkaar 45 kruiwagens zand en 39 met stenen naar een plek gekruid worden waar het met elkaar vermengd werd. Iedereen werkte daar in de volle zon, het was erg heet. Het voorstel werd dan ook gedaan om morgen een uur eerder te beginnen, om 7.30u zodat we om 11.00/11.30 uur kunnen stoppen, iedereen was het er mee eens. Bij het Sunbird huis hebben we op de terugweg betaald voor komend weekend, een geheel verzorgde tour naar Botswana met een overnachting in tentjes. Ook hebben we het met Rebeccah nog even gehad over het eten bij Christine, zij gaf aan dat het wel lastig is om een keuze te maken wat er gekookt gaat worden omdat veel mensen nogal kieskeurig schijnen te zijn. Dat snappen we wel, maar aangezien wij geen lastige eters zijn, is er keuze genoeg. Rebecca zou eventueel nog bellen met onze gastvrouw. ‘s Middags bij de huiswerkclub zijn we eerst bij Mozes in zijn kamer geweest om definitief af te spreken wat hij mag gaan bestellen en om dat te betalen. Daar bleek dat de ruimtes waar de club plaats vindt, ook het schoolgebouw is waar hij en een juf normaal les geven. Dit alles geheel vrijwillig, de ouders van de kinderen betalen geen schoolgeld, omdat ze dat toch niet hebben, en de leerkrachten hebben geen normaal salaris. Het kamertje waar wij nu zaten, van 2,5 bij 3 m, was ook Mozes’ onderkomen, net aan ruimte voor een bed, 2 stoelen en een kast met schoolspullen, boven zijn bed hing een lijn met wat kleding er aan. Dat we hier in een zeer arme buurt zijn, is ook heel goed te zien aan de kinderen, bijna geen kind heeft iets van kleding aan wat schoon is en waar geen gaten in zitten, hier zouden gerust ook bergen kleding heen kunnen...... Nadat we de kortste weg naar huis hadden, hebben we ons weer opgefrist, het is wel heel erg warm, en wilden we iets aan het eten gaan doen, maar dat bleek niet nodig....., omdat de dochter van Christine voor ons aan de slag zou gaan. Wij gingen dus maar naar buiten, waar het nu zonder zon wel wat afgekoeld was, schrijven en lezen. Het eten was inderdaad anders, we hadden een heerlijke salade, we hebben er van genoten en dat ook gezegd, wie weet waar dat goed voor is. Woensdag 5/9 om even over 7 uur op de fiets, het was nog lekker koel buiten. De vloer van de ‘ambachtsschool’ moest vandaag gestort worden, het duurde wel even voordat alle het gereedschap en de materialen aan de overkant waren. Eerst moest ook het pad nog even wat geëffend worden voordat de pick up er over zou kunnen rijden. Die moest zakken cement overbrengen en later een grote ton water, omdat de watervoorziening bij de werkplek te weinig druk had. Na het neerleggen van plastic en een soort bewapening en het aanbrengen van de planken aan de zijkanten kon het mengen en storten gaan beginnen. Aangezien we met 10 mensen daar liepen, stelden we voor dat wij terug zouden gaan naar het schooltje om het terrein er achter, waar we gewerkt hadden, eens op te ruimen, daar lagen veel steenblokken en -brokken en andere troep. Na een uur of anderhalf zag het er daar een stuk beter uit en gingen we verder helpen aan de overkant, ook daar was onze hulp welkom, het storten van een vloer kost aardig wat moeite en tijd, zeker omdat het allemaal handwerk is. Het mengen van zand, stenen, cement en water kost erg veel kracht en ook het wegkruien van de substantie is voor mensen met spierballen. Ook nu weer leuk om te zien dat veel jonge vrouwen er niet voor terugdeinzen deze zware klussen te doen. Peter en ik hielpen zoveel mogelijk mee, maar die zware kruiwagens lieten wij, zoals steeds, door anderen verplaatsen. Bij de gestorte vloer waren steeds twee mensen bezig om met een lange lat, met 2 stokken aan de uiteinden, de boel glad te strijken en te zorgen dat de stenen niet aan de oppervlakte kwamen. Al met al veel pittig werk, maar omdat we vroeger waren begonnen...... oh nee, de inschatting van de tijd was niet helemaal goed gelukt, het geprepareerde materiaal moest verwerkt worden en ook al het gereedschap moest nog schoon, dus niet echt vroeg naar huis voor de lunch. In de middag hebben we eerst nog even een boodschap gedaan en zijn toen naar de middagactiviteit gegaan. Daar waren al weer heel wat kinderen en vrijwilligers, Mozes stond ons al min of meer op te wachten, want hij had iets met ons te bespreken. Hij had gister 2500 kwacha van ons gekregen voor het maken van de tafels en banken en het kopen van matten. Hij had daar zelf een berekening voor gemaakt, maar nu bleek dat de timmerman niet voor dat bedrag het meubilair kon maken. Met veel ‘omwegen’ probeerde hij ons duidelijk te maken dat het meer ging kosten, er moest nog wel 2000 kwacha bij. Dat vonden wij wel een beetje vreemd, want 2000 t.o.v. 2500 die al betaald was is wel een beetje veel, maar wat zeg je als je eenmaal A gezegd hebt, ja natuurlijk.... Gelukkig komt er nog steeds geld binnen (waarvoor dank) zodat de bodem van de geldpot nog niet helemaal in zicht is. Na weer de nodige kinderen geholpen en aandacht gegeven te hebben zijn we weer naar huis gegaan. Onderweg hebben we nog even cadeautje gekocht voor de Christines kleinzoon van 3, hij was erg blij met zijn kleurboek en -potloden, de verkrijtjes en de puntenslijper, hij ging er meteen mee aan de slag, wij zijn naar de keuken gegaan om te koken, er waren diverse groentesoorten in huis, waar wij een lekker prutje van gemaakt hebben. Ook de afwas hebben we na een lekkere maaltijd zelf maar even gedaan, daar maakten moeder en dochter geen bezwaar tegen.

Zeer warme groet van ons.