Lieve geïnteresseerden,

Maandag 10/9, na een schitterend weekend, hadden we veel zin om aan een nieuwe klus te beginnen, 8.00u stond de taxi met Lazarus klaar om ons naar Maramba Old Peoples Home te brengen. Wij hadden gedacht dat we op de fiets gebracht werden, maar de weg was zo eenvoudig, dat we hem ook wel zouden weten als we met de auto gingen en dat was ook zo, toen we terug liepen voor de lunch hadden we geen moeite om thuis te komen. Nog maar net op het terrein aangekomen, kreeg Peter een bezem in de handen gedruk, hij kon de kamers wel uitvegen, waar hij braaf aan begon. We werden echter al snel bij Victor in zijn kantoor gevraagd. De baas was er niet en dan zijn een vrouw uit de keuken en hij de leidinggevenden. Victor vroeg ons iets over onszelf en ons werk in Zambia te vertellen, waarna wij hem wat vragen stelden. Er wonen 40 mensen die variëren in leeftijd van 80 tot 106 jaar. Velen van hen hebben ouderdomskwalen als Alzheimer, Parkinson e.d. er zijn er die zich goed kunnen voortbewegen, die hulpmiddelen nodig hebben, die zich niet of nauwelijks kunnen verplaatsen en enkelen zitten in een rolstoel. Al bij aankomst zagen we overal op de binnenplaats mensen liggen op het gras, zitten op de grond, de stoep, een krukje of in een (rol)stoel. Alle bewoners zagen er sjofeltjes uit, de meesten deden helemaal niets, een enkeling had iets om handen. De meeste mensen hebben een tweepersoonskamer, waarin voor beiden een kast staat, (meestal half open omdat de deuren niet goed sluiten) er ligt nergens een kleed op de grond, het is kaal beton, aan de muren hangt nauwelijks iets. Er zijn meerdere blokken met vier of vijf kamers naast elkaar, (er is bij ieder woonblok een kraantje buiten, daar heb ik ‘ s morgens met Mary van diverse mensen de afwas gedaan, waarschijnlijk nog van het avondeten) er is een keuken en een ruimte waar ze met elkaar kunnen zitten, daar zijn wat banken en fauteuils en een eettafel met stoelen. Tijdens de lunch waren daar maar enkele mensen aan het eten, de meesten aten bij of in hun kamer, er waren er ook die zomaar ergens op de grond zaten. Iedereen die dat enigszins kon ging zijn eigen eten halen, bij de anderen werd het gebracht, het bestond uit veel sjima, wat groente en een stukje kip met jus. Later bleek dat ze even na 4.00u weer zo’n zelfde maaltijd kregen. Als ontbijt hadden ze allemaal 3 witte boterhammen op elkaar gestapeld met een beetje jam ertussen en een beker drinken gekregen. Na de introductie zijn we beiden aan het vegen gegaan, de kamers, de betonnen paden buiten en bij de toiletten en de douchruimtes. De douche ruimtes hebben geen deur, de toiletten wel, maar die kunnen niet afgesloten worden, er zijn toiletpotten zonder bril en er ligt toiletpapier op de spoelbak, de vloer en wanden zijn van beton. Voor deze ruimtes staat een muur, zodat je niet zomaar naar binnen kunt kijken, in het voorgedeelte is een klein fonteintje zonder zeep of handdoekjes. Nadat we geveegd hadden konden we in de tuin aan de slag, er lagen heel veel bladeren die bij elkaar geharkt en opgeruimd moesten worden. Samen zijn we daar aan begonnen, Peter is er bijna de hele tijd mee bezig geweest, ik heb later een medewerkster geholpen die een vrouw aan het wassen was. De vrouw die niet kon staan en lopen, zat op de betonnen vloer, ze waste haar haar en liet zich verder wassen door de hulp, die haar ook met bakjes water afspoelde. Toen dat klaar was kroop ze op handen en voeten de wasruimte uit, ik hielp haar met afdrogen, maar dat hoefde niet zo grondig, haar rug was het belangrijkst. Ze kreeg een jurk aan en kroop verder naar buiten toe waar ze een plekje in het gras opzocht. Daar kreeg ze nog een hoofddoekje en een doek om om zich heen te doen. Daarna heb ik haar armen en benen met lotion ingesmeerd. Vervolgens heb ik geholpen met eten opscheppen en ronddelen. Dat gedaan hebbende zijn we naar huis gelopen voor de lunch, omdat er gezegd was dat er ‘s middags ook genoeg voor ons te doen was fietsten weer terug. Peter ging weer in de tuin aan het werk, voor mij was er ook een klusje te doen. Degenen die griezelen bij het zien van beestjes, kunnen nu beter stoppen met lezen, ik weet nl. zeker dat diverse lezers gillend weggelopen zouden zijn, bij het zien wat ik meemaakte. Bij een vrouw, die er met haar man woont op de kamer, zij lag daar op een eenpersoonsbed, mocht ik de kledingkast van haar en haar man opruimen. Eerst moest alle kleding eruit, daar schoten ook de eerste grotere en kleinere beestjes mee naar buiten, hoe meer kleding er uit kwam, hoe meer insekten. Er lag ook een grote ,dikke, lege shopper ln de kast, nou ja leeg, toen ik die pakte begon ik zelf ook behoorlijk te griezelen, ik overdrijf niet als ik zeg dat daar minstens 100 kakkerlakken e.d. inzaten. Ik ben er snel mee naar buiten gelopen en heb hem op de grond gegooid, het krioelde van het ongedierte. Iemand die daar werkt kwam even kijken en schrok van wat ze zag, het was ook verschrikkelijk. Ook het uitzoeken van de kleding was vreselijk, er was heel veel kleding, soms heel, soms stuk, maar alles moest weer in de kast. Veel kleding was ook heel vies, zeker de kleding van de man, vele broeken waren niet om aan te zien en er waren veel overhemden met zwarte boorden, terwijl de rest een andere kleur had..... ik weet ook zeker dat er ondanks het feit dat alles uit de kast geweest is er nog vele beesten in de kast en in de kleding moeten zitten. Ik heb het later naruurlijk wel aan de opdrachtgeefster verteld, zij zei dat er gespoten moest gaan worden en gewassen, de volgende dag zouden we er weer naar kijken, (toen we bij de buren de kledingkast openden, sprongen daar ook de beestjes naar buiten) er moet eerst verdelger gekocht worden. Ook hier blijken de financiën weer een probleem, er is nauwelijks geld voor voedsel en er moet gekeken worden of de spuitbussen gekocht kunnen worden. We hebben aangeboden het e.e.a. voor hen aan te schaffen, geld voor voedsel zouden we niet doen, maar dat gold voor jonge gezinnen, die kunnen proberen door te werken aan geld te komen, dat kunnen we van deze hoog bejaarden niet verwachten. Thuis heb ik me uiteraard eerst eens flink opgefrist en wat geschreven, daarna hebben we meegeholpen aan het bereiden van de maaltijd, die heerlijk smaakte. Dinsdag 11/9 gingen we weer bijtijds op weg naar ons werk. Daar aangekomen werd ik door Edith meteen meegetroond naar een slaapzaal waar een vrouw trillend op de grond zat, ze zag er akelig uit, ze moest naar het ziekenhuis, maar er was geen geld voor de taxi. De nodige 50 kwacha betaalden we natuurlijk meteen, het duurde echter nog wel een poosje voordat ze opgehaald werd, met veel moeite ging ze de taxi in. In het ziekenhuis bleek haar bloeddruk, die altijd al hoog is, nog hoger te zijn. Gelukkig mocht ze met extra medicijnen weer naar huis, er waren wel de nodige uren verstreken. In de ochtend was Peter in de tuin aan het werk, ik hield me bezig met het vegen van eerst de huiskamer, die Edith direct daarna mopte, later met de slaapkamers. Daar werd ik wel triest van, wat een armoedige, vieze boel, terwijl er heel regelmatig geveegd wordt. Bij het wegschuiven van bedden trof ik stof en diverse insekten en spinnen aan, ook van de inhoud van de kasten werd ik zeker niet vrolijk. De één bewaarde er wat voedsel, (lekker voor de beestjes) de ander had wat oude rommel, de volgende wat kleding en soms lag er nauwelijks iets in, maar geen enkele kast was schoon. Regelmatig dacht ik dat als ik hier ook maar een nacht zou moeten slapen, ik geen oog dicht zou doen van ellende. Na het vegen heb ik ook nog geholpen met het wassen van 2 vrouwen, samen deden ze met één bak water, gelukkig wel warm, waarmee ik ze afspoelde. Ik heb ze afgedroogd en ingesmeerd met lotion. Aan het eind van de ochtend heb ik me met wat bewoners beziggehouden, gewoon even naast ze gezeten, hun hand gepakt en wat aandacht gegeven. Ook al spraken ze geen woord Engels, je kon goed aan ze zien dat ze het fijn vonden. Peter en ik hebben samen geholpen met het opscheppen en uitdelen van het eten. Na onze lunch thuis, zijn we weer teruggegaan, maar er was niet veel voor ons te doen. Edith was net terug uit het ziekenhuis, er was nog geen verdelger gekocht, zodat we daar ook niet mee aan de slag konden. Wel hebben we de bazin nog even gesproken, zij had een lijstje met dingen die ze wel zou willen hebben voor het tehuis, we zouden daar een keus uit kunnen maken, we hadden nl. toegezegd dat we wel 2000 kwacha wilden geven. Bovenaan stond verf om de kamers op te knappen, dat leek ons wel wat, we zouden immers nog 3 dagen hebben om te helpen met schilderen. Het overige geld kan ze dan zelf besteden, ze had meteen al plannen, zodat we ook nog kunnen zien wat ze aangeschaft heeft. Na afgesproken te hebben woensdag boodschappen te gaan doen zijn we naar de huiswerkclub gegaan. Wat had ik daar een geluk bij het binnen komen, ik liep op een plank met spijkers erin, die gingen dwars door mijn slippers, maar gelukkig net niet in mijn voet, de huid bleef gelukkig heel. Er waren weer veel kinderen die geholpen wilden worden, we hebben weer heel wat sommen uitgelegd, opgegeven en nagekeken. Tegen 17.00u zijn we weer naar huis gefietst. Woensdag 12/9 hebben we er voor gezorgd dat we voor acht uur aanwezig waren want de bazin had gezegd dat ze er ook om die tijd zou zijn. Ze was er ook, maar vertelde dat de winkel pas om 8.30u op zou gaan..... Met nog een man, Luca, die daar werkt gingen we met een taxi inkopen doen, we kochten en betaalden heel veel verf en -benodigdheden en in een andere winkel een massa schoonmaakmiddelen en spuitbussen tegen ongedierte. Weer thuis gingen we meteen aan de slag, enkele kamers waren ontdaan van overbodige spullen het beddengoed en de matrassen, maar er was nog niemand op het idee gekomen dat er ook een beetje schoongemaakt kon worden, er waren nog volop spinraggen en beestjes te zien, die dus eerst maar verwijderd. Er was muurverf en houtverf gekocht, het eerste voor het bovengedeelte en wat wij begrepen hadden voor het plafond, de 2e soort voor het ondergedeelte zodat het afgenomen kan worden. Wij gingen aan de slag met de muurverf, Peter nam het plafond en ik de muur, totdat Lucade man in de kamer kwam en zei dat het plafond later wit geschilderd zou worden. Op de vraag waarom we dan geen wit gekocht hadden kwam het antwoord dat dat later zou gebeuren als er weer geld was en dat die verf in een andere winkel goedkoper was..... Er wordt hier niet altijd logisch gewerkt volgens ons. Toen bleek dat Lucade ook in die kamer aan de slag ging met de onderkant van de muren, ben ik naar de zitkamer gegaan om daar de muren van een laagje blauw te voorzien, ook hier wordt de verf op terpentine basis gebruik i.v.m. het schoonhouden. Er moest natuurlijk wel eerst het e.e.a. verschoven en schoongeveegd worden, maar dat kostte niet zo veel tijd. Het grootste gedeelte van de muren van deze kamer heeft een hoogte van 1,30 m, daarboven is het open, er zijn maar enkele stukken muur die tot aan het plafond reiken. De eerste tijd kon ik rustig mijn gang gaan, maar na verloop van tijd kwamen er wat mensen die er werken, kijken en ze wilden wel meehelpen, dat zou fijn zijn, als er meerdere kwasten en rollers zouden zijn, maar die waren er niet, er was één kwast en één roller, die ik afwisselend gebruikte. Toen er na de lunch (wij hadden onze lunch meegenomen) voor diverse mensen even niets te doen was, (alhoewel, een kamer eens flink schoonmaken of een kast eens flink uitmesten zou niet gek zijn, maar hier geldt blijkbaar: als je taak er op zit ga je ergens in de schaduw zitten, terwijl er volgens ons veel te doen is) kwam één van de vrouwen bij me staan, zodra ik 1 van de 2 attributen neerlegde, pakte ze die op om er mee verder te gaan, ze wilde zelfs boven mijn hoofd gaan rollen toen ik het onderrandje aan het schilderen was, dat leek me niet zo’n goed plan. Later zag ze wel in dat het niet zo handig werkte met zo weinig gereedschap, ze is toen maar weggegaan. Tot over 4 uur hebben we geschilderd, toen zijn we op gaan ruimen en naar huis gefietst, waar we 17.15u aankwamen. We hebben ons met recht weer opgefrist, want al diverse dagen zijn hier problemen met stromend water, zodat er niet gedoucht kan worden, we hebben niets anders dan bakken koud water, wel fris, maar met de temp die we hier hebben is het niet zo heel vervelend.

Nog even een fijne mededeling: Jeddrick, is met succes geopereerd en kan nu normaal naar het toilet gaan, mede dankzij jullie goede gaven.

Met een warme groet van ons.